Kireka Home
Door: Jolijn
Blijf op de hoogte en volg Jolijn
05 Februari 2007 | Oeganda, Kampala
Vandaag zijn we naar het weeshuis/schooltje waar Tara werkt geweest. Het was “Kireka Home for children with special educational needs”. Daar worden nu zo’n 75 kinderen opgevangen met een verstandelijke handicap, o.a. Down’s Syndroom. Velen van hen hadden ook lichamelijke beperkingen, zoals een motorische achterstand waardoor ze niet of nauwelijks konden lopen. Deze kinderen hebben allemaal vrij intensieve zorg nodig, en die werd ze heel liefdevol gegeven. De kinderen kwamen erg vrolijk en gerust over. De liefde die ze zo hard nodig hebben werd ze hier gegeven.
Sommigen van hen hadden jarenlang opgesloten gezeten in een kamer en hadden daarom nooit leren lopen of kruipen, praten, zelfstandig eten enz. Anderen waren achtergelaten in een ziekenhuis of waren wees geworden. Op het Kireka Home worden deze kinderen liefdevol opgevangen en wordt hen geleerd hoe ze zo zelfstandig mogelijk op eigen benen kunnen staan. De kinderen worden getraind in handen wassen, eten, lopen, aankleden en zelfs naaien en brood bakken. Met de weinige middelen die er zijn, worden er toch hele goede resultaten geboekt. 1 jongen kan nu al zelfstandig brood bakken (alleen het verkopen is nog lastig ivm stigma) en een paar anderen houden het huis mee draaiend. 1 jongen, die toevallig Martin heet, leek echt heel veel op onze Rik, mijn broer met Down’s Syndroom. Dat maakt bij mij natuurlijk extra veel indruk.
Het opvanghuis bestond uit wat oude gebouwtjes en een tuin. Er was haast niks. Een paar kamertjes vol ijzeren stapelbedden, zonder kastjes, en de spulletjes van de kinderen lagen onder het bed of op het bed ernaast. Er was een glijbaantje en wat kippen en ze aten elke dag bonen. De was werd met de hand gedaan, en geld voor luiers was er niet. De enige kleur in het gebouw was een enkele afbeelding van een giraf aan de muur, een erg summiere kinderkamerdecoratie. Toch was de sfeer er heel erg goed. Ze hadden elkaar en daarmee redden ze het prima. Dat was wel goed om te zien.
Helaas kunnen ze maar 75 kinderen opvangen en moeten ze soms ook mensen teleurstellen die hun kind daar willen brengen. Ze zouden er zo 200 op kunnen vangen als ze de ruimte daarvoor hadden. Daarbij komt nog dat heel veel mensen niet eens weten dat dit Kireka Home bestaat, dus het aantal aanmeldingen zou nog veel en veel hoger kunnen zijn. Wie weet hoeveel kinderen er nog opgesloten zitten op hun kamer, omdat het stigma te zwaar is voor de ouders om ermee naar buiten te treden. Over dat soort dingen denk ik eigenlijk liever niet na, want ik vind het vreselijk. OUTREACH-programma’s met voorlichting over geestelijke problemen, verstandelijke handicaps en ACCEPTATIE van deze problemen is iets wat hier heel erg hard nodig is. Ik denk dat dat voor heel Afrika geldt.
Misschien kan ik ook hier nog een organisatie voor vinden die dit aankan pakken (ik ken die wereld immers wel een beetje vanwege mijn broer). Ik zou ze allemaal wel willen helpen. Al die kinderen en patienten en slumdwellers die ik heb gezien tijdens mijn reis. Al die mensen die lijden.. Ik ga wel proberen iets te doen.
Helaas gingen er vrij veel kinderen dood aan epileptie. Epileptie en schizofrenie zijn hier de “meestvoorkomende geestelijke ziekten” , maar ik denk dat dat komt doordat de symptomen daarvan zo heftig zijn, dat deze groep patienten daardoor eerder met hulp in aanraking komt. De rest zit thuis bij de familie (soms wellicht opgesloten), of in de kerk, of bij een witchdoctor.
O jee, Mijn tijd in het internetcafe zit erop… Anyway, het gaat goed met mij. Mijn muggenbulten worden al iets minder, maar ik heb er ook weer nieuwe bij.
Morgen de laatste dag..
Oeps..afscheid...
Maar ook een weerzien...
Sommigen van hen hadden jarenlang opgesloten gezeten in een kamer en hadden daarom nooit leren lopen of kruipen, praten, zelfstandig eten enz. Anderen waren achtergelaten in een ziekenhuis of waren wees geworden. Op het Kireka Home worden deze kinderen liefdevol opgevangen en wordt hen geleerd hoe ze zo zelfstandig mogelijk op eigen benen kunnen staan. De kinderen worden getraind in handen wassen, eten, lopen, aankleden en zelfs naaien en brood bakken. Met de weinige middelen die er zijn, worden er toch hele goede resultaten geboekt. 1 jongen kan nu al zelfstandig brood bakken (alleen het verkopen is nog lastig ivm stigma) en een paar anderen houden het huis mee draaiend. 1 jongen, die toevallig Martin heet, leek echt heel veel op onze Rik, mijn broer met Down’s Syndroom. Dat maakt bij mij natuurlijk extra veel indruk.
Het opvanghuis bestond uit wat oude gebouwtjes en een tuin. Er was haast niks. Een paar kamertjes vol ijzeren stapelbedden, zonder kastjes, en de spulletjes van de kinderen lagen onder het bed of op het bed ernaast. Er was een glijbaantje en wat kippen en ze aten elke dag bonen. De was werd met de hand gedaan, en geld voor luiers was er niet. De enige kleur in het gebouw was een enkele afbeelding van een giraf aan de muur, een erg summiere kinderkamerdecoratie. Toch was de sfeer er heel erg goed. Ze hadden elkaar en daarmee redden ze het prima. Dat was wel goed om te zien.
Helaas kunnen ze maar 75 kinderen opvangen en moeten ze soms ook mensen teleurstellen die hun kind daar willen brengen. Ze zouden er zo 200 op kunnen vangen als ze de ruimte daarvoor hadden. Daarbij komt nog dat heel veel mensen niet eens weten dat dit Kireka Home bestaat, dus het aantal aanmeldingen zou nog veel en veel hoger kunnen zijn. Wie weet hoeveel kinderen er nog opgesloten zitten op hun kamer, omdat het stigma te zwaar is voor de ouders om ermee naar buiten te treden. Over dat soort dingen denk ik eigenlijk liever niet na, want ik vind het vreselijk. OUTREACH-programma’s met voorlichting over geestelijke problemen, verstandelijke handicaps en ACCEPTATIE van deze problemen is iets wat hier heel erg hard nodig is. Ik denk dat dat voor heel Afrika geldt.
Misschien kan ik ook hier nog een organisatie voor vinden die dit aankan pakken (ik ken die wereld immers wel een beetje vanwege mijn broer). Ik zou ze allemaal wel willen helpen. Al die kinderen en patienten en slumdwellers die ik heb gezien tijdens mijn reis. Al die mensen die lijden.. Ik ga wel proberen iets te doen.
Helaas gingen er vrij veel kinderen dood aan epileptie. Epileptie en schizofrenie zijn hier de “meestvoorkomende geestelijke ziekten” , maar ik denk dat dat komt doordat de symptomen daarvan zo heftig zijn, dat deze groep patienten daardoor eerder met hulp in aanraking komt. De rest zit thuis bij de familie (soms wellicht opgesloten), of in de kerk, of bij een witchdoctor.
O jee, Mijn tijd in het internetcafe zit erop… Anyway, het gaat goed met mij. Mijn muggenbulten worden al iets minder, maar ik heb er ook weer nieuwe bij.
Morgen de laatste dag..
Oeps..afscheid...
Maar ook een weerzien...
-
05 Februari 2007 - 19:15
Christien:
Heel Afrika schreeuwt om hulp!
Tot woensdag.
Liefs...mama -
05 Februari 2007 - 20:47
Martin:
Hoihoi...
Heb vandaag contact opgenomen met Mia. Zij wist niet wanneer de wetswijziging Bopz behandeld gaat worden en of deze, zoals het NRC beweert ook inderdaad al door de Tweede Kamer heen geloodsd is.
Ik heb wel van haar het emailadres gekregen van het betreffende SP Eerste Kamerlid, Tinke Slagter, en heb de wanneervraag al aan haar doorgemaild. Je blijft op de hoogte.
Neem nou mag even de tijd om afscheid te nemen van Afrika en alle nieuwe vrienden daar.
En natuurlijk een heel voorspoedige thuisreis gewenst, mocht ik je morgen niet meer onlijntje zien..
Xxx Martin -
06 Februari 2007 - 10:16
Patricia:
Ja jolijn, ik hoop dat het je allemaal gaat lukken, er is zoveel hulp nodig over heel de wereld en het ombuigen van eeuwenoude manieren van leven en denken zal niet makelijk gaan zijn....Fijne reis en tot snel...!!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
