Een hotel in Rwanda

22 maart 2009

Nou, de busreis van Kampala naar Kigali (spreek uit Chigali) was toch wel anders dan verwacht. Het duurde ongeveer 10 uur (van 9 tot 7) en er zaten toch behoorlijk wat bulten in de weg, maar we hebben onszelf wijsgemaakt dat we naar Kigali zijn “gedanst”. We zijn een flinke heuvelrug overgestoken in het zuiden van Oeganda, met echt mooie uitzichten. De bus reed voorzichtig over de slingerende half-verharde weg tussen de steile bergen/heuvels. We hebben lekker eten gekocht via de raampjes van de bus, van de mensen die langs de weg staan. Typisch Afrikaans. Het was een keer geen zweetweer, maar bewolkt en dat was wel prettig. De top van de hoogste heuvel zat in de wolken. Maar aan de andere kant van de heuvels, in Rwanda scheen de zon wel. Dat was een warm welkom :) De visum aan de grens kostte 60 dollar (en dus moest ik euros wisselen: voor 60 euro kreeg ik 66 dollar, dure grap ..) Maar de grensovergang was gewoon hetzelfde als de andere landen hier: Wie betaalt mag erin. Omdat ik een Single Entry visum voor Oeganda had, zal ik op de terugweg vast een nieuwe visum voor Oeganda moeten kopen (a 40 euro ofzo), maar dat moet maar. Ik vind het super om naar Rwanda te kunnen gaan, en dus doe ik dat. Het is een echte ervaring voor mij om nu zonder andere Europeanen in Afrika te zijn. Ik ben zelfstandig en ik vind het leuk! In de bus hebben we echt gelachen, want volgens Joshua stroomde er in de rivieren van Rwanda melk en honing, maar dat is dan wel chocomel :)
Een dik uur voorbij de grens kwamen we in Kigali. Eenmaal aangekomen hebben we eerst lekkere spies met friet gegeten bij een gezellig zaakje waar de hele buurt voetbal was komen kijken. Daar heb ik kennis gemaakt met Jerom, een user uit Rwanda. Morgen zal hij meegaan op onze trip langs verschillende activiteiten van de clientenorganisatie NOUSPR (national organization of users and survivors of psychiatric services in Rwanda) en ook gaan we langs het genocide memorial centre, en we zullen langs het enige Rwandese psychiatrische ziekenhuis rijden. Vandaag zijn we met de bus in het zuiden van Oeganda bij Mbarara langs een school voor kindsoldaten gekomen, dat was ook een ervaring, dat laat je niet zomaar los... Ook de buitenkant zegt iets.. en het feit dat daar op zondag kinderen waren..
Bij aankomst in Kigali ging de zon net onder, en een warme gloed scheen op de heuvels en valleien vol huizen. Na het avondeten zijn we rond 10 uur mijn spullen op gaan halen die met de taxi vanaf de bushalte bij Rose thuis waren afgedropt. We gingen met de boda boda (achterop een scooter dus, de goedkoopste vorm van transport hier, op lopen na dan…) Bij Rose thuis kon ik meteen haar dochtertje zien die nu bijna 1 jaar oud is. Rose heeft haar dochtertje naar mij vernoemd (we kennen elkaar sinds het WSF in Nairobi waar we samen ook een toffe tijd hebben gehad). Haar dochtertje heet Jolina (gaaf he! Mijn naam in de taal Luganda) Het is een kei lief meisje, maar ze blijkt nog wel bang te zijn voor mzungus (witte mensen). Ach ja, dat is de leeftijd.
Ik zou eigenlijk bij Sam en zijn familie slapen, maar die hadden al bezoek, dus ik zit nu in een hotelletje, op 50 meter afstand van Rose haar huis, en Sam woont verderop in de straat. Het is hier echt goed, lekker rustig, schoon en het voelt veilig. Ik ben vandaag mijn eerste woordjes in het Kinyarwanda aan het leren (MolaHo!! betekent hetzelfde als Jambo in het Kiswahili: namelijk Hallo!!).
Rwanda is een Franse kolonie geweest en men rijdt hier rechts van de weg (in tegenstelling tot Oeganda waar men links rijdt). De bus wisselde dus halverwege van weghelft (dat is pas apart). De stopcontacten zijn hier ook anders, nl. Frans ipv Engels en plastic wegwerptassen zijn hier verboden, alleen papieren tassen zijn toegestaan. Ik heb al wel agressie van een politievrouw gezien, die met een wapenstok een knul op zijn schouder sloeg toen hij bij het uitstappen van de bus mij mijn rugzak aangaf om om te hangen. Het was goed bedoeld van de jongen, en ik zag zijn verontwaardiging cq wanhoop in zijn ogen.. hij wilde vast gewoon geld verdienen... Ik keek hem even aan van: tja sorry.. Maar ik snap wel dat ik voorzichtig moet zijn, net als overal. Misschien was dit een uiting van de pijn die de mensen hier 15 jaar geleden is aangedaan. Ik weet het niet.. Het zou wel kunnen. Het was in ieder geval lomp om meteen te slaan en niet gewoon de jongen aan te spreken.. Maar jah, de politie is in dit soort landen lang niet altijd je beste vriend. Ik vond het echt zielig voor die jongen, maar jah, ik kon ook niks doen natuurlijk. Ik keek de andere kant op, wat moest ik anders.. Ik probeer er maar niet meer aan te denken. Nu ga ik slapen, want ik ben nog steeds moe.