Thuis!

Ik ben gisteren (maandagavond) thuis aangekomen, na een lange busreis vanuit Praag, want mijn vliegtuig vloog niet vanwege de aswolk (of was het “bankroet” haha). Ik was echt blij om weer terug te zijn. Stiekem heb ik me best wel zorgen lopen maken, maar van de andere kant wilde ik er niet teveel aan denken en er toch het beste van maken.
Op donderdag had ik bij het congres gehoord dat er geen vliegtuigen meer gingen, maar ik dacht dat het op zondag wel weer voorbij zou zijn. Maar elke dag werd het weer uitgesteld. Ik heb vaker last gehad van heimwee, dus ik wilde er niet teveel over nadenken en gewoon doen alsof er niks aan de hand was. Ik heb me gefocust op het congres en mijn workshop. Maar steeds meer mensen gingen alternatief vervoer regelen.
Eerst werd gevraagd of ik ook met de trein ging op zaterdagavond, maar ik zag dat niet echt zitten, en ik bleef hopen dat mijn vliegtuig misschien wel gewoon zou vliegen op zondag. Sommige mensen wilden partners vragen om ze op te komen halen in Praag, maar ik heb geen partner, en ik dacht dat ik dan misschien als enige over zou blijven, en het allemaal zelf uit zou moeten zoeken. Dat vond ik geen prettige gedachte. En ik wilde er gewoon niet over nadenken, want dan kon ik niet meer ontspannen. Ik dacht steeds het komt wel goed. Ik kan altijd nog de trein nemen, mijn hotel is vlakbij het station (waar een rij van ca 4 uur stond, en de treintickets voor de komende dagen ongeveer uitverkocht waren). Maar ik wilde er eigenlijk niet aan denken, want dan besefte ik dat ik een probleem had, en dan begon ik heimwee te voelen. Dus ik hield mezelf dus voor dat het zichzelf wel zou oplossen, en dat het vliegtuig wel zou gaan, maar elke dag werd het meer duidelijk dat die kans erg klein was.

Op zaterdag bij de afsluiting van het congres werd gezegd dat de Nederlanders in de lobby zouden verzamelen om alternatief vervoer te regelen. Daar ben ik maar bij gaan staan, en na lang bellen en internetten werd er via Eurolines een bus voor 25 personen gevonden. Hoe meer mensen er in zouden stappen, hoe goedkoper het zou worden per persoon. Dus er werd gevraagd of ik ook mee wilde. De bus zou maandagochtend vertrekken (dus na de officiële vertrektijd van mijn vliegtuig). Dus ik heb me opgegeven voor de bus.

Op zondag kreeg ik inderdaad een mailtje van de KLM dat mijn vliegtuig niet zou vliegen, en ik was blij dat ik in ieder geval de volgende dag de bus kon nemen. Ik heb mijn verblijf in het hotel met 1 dag verlengd. Dat kon gelukkig. Aanvankelijk zeiden ze dat die extra nacht dan 80 euro zou kosten (ipv 60), maar daarna heeft het hotelpersoneel met de manager gepraat en toch besloten om gewoon 60 euro in rekening te brengen. Dat was erg aardig van ze. Het hotel (Tulip Inn/ Golden Tulip) was echt erg fijn. Ik voelde me daar goed thuis, en ik was erg blij dat ik zo’n goede plek had, zodat de stress wel laag kon blijven. Dit is eigenlijk de eerste keer dat ik in zo’n luxe hotel zat (ik had express een gegarandeerd goed hotel geboekt omdat ik een paar weken geleden in Amsterdam in een echt smerig hotel had gezeten, en dat niet in Praag wilde meemaken, ivm de kans op heimwee). Ik zat echt goed. Ik ben echt blij dat ik een goede basis had. Daardoor kon ik de onzekerheid veel beter aan, want ik kwam in praktische zin niks tekort. Ook had ik genoeg geld op mijn rekening (van de stichting), omdat ik dus een paar weken geleden 2500 euro waarderingssubsidie van de burgemeester had gekregen. Ik had dus voldoende achter de hand om mezelf te kunnen redden. Dat heeft er allemaal voor gezorgd dat ik het goed vol heb kunnen houden. Toeval bestaat niet …

Op zondag ben ik in Praag door de stad gaan lopen. De winkels waren open, en het was prachtig weer. De stad is ontzettend mooi, met veel details op alle gebouwen, mooie kerken, synagogen, en paleisachtige gebouwen. En de huizen en gebouwen hebben mooie kleuren. Bijna overal staan beelden. De mensen zijn ook erg vriendelijk. Waar ik ook liep, ik had contact met de mensen, vooral vanwege mijn kleurige hanenkam. Ze keken, staken een duim op, zeiden “super”, of vroegen om een foto. Ik denk dat ik ca 10x per dag op de foto ben gegaan (misschien moet ik daar eens geld mee gaan verdienen, dat is wel een idee voor Koninginnedag). Maar ik was dus niet eenzaam. Het was leuk in Praag.
De reisstress heeft natuurlijk wel een beetje schaduw geworpen, omdat je dan meer denkt aan de terugreis dan aan de stad waar je bent, maar uiteindelijk heb ik er ook een avontuur aan beleefd. Ik had eigenlijk maar heel weinig tijd om Praag te bekijken: ongeveer 2x een halve dag, en daar kwam nu een dag bij, en dat was op zich niet erg. Maar vanaf donderdag speelde de onzekerheid ook een rol, en soms heb ik me gewoon verzet tegen de wanhoop door mijn kop in het zand te steken. Ik ben erg blij dat de Nederlanders van het congres die bus hebben geregeld, want anders had ik niks geregeld, omdat ik er liever niet echt over wilde nadenken.

De busreis was erg lang, en we zijn maar 3x gestopt onderweg. Het was wel gezellig in de bus. We hebben gekletst over vanalles en nog wat. Soms merkte ik wel dat het “hulpverleners” waren en dat ze een heel ander leven leiden dan ik en tja, dat roept toch wel weer dingen op.. Maar het was toch een goede reis. Ik was echt heel blij dat ik in ieder geval terug naar Eindhoven kon.
De bus ging naar Amsterdam, maar ik ben in Arnhem uitgestapt en heb vanaf daar de trein naar Eindhoven genomen. Ik was erg moe, want ik had de hele week weinig geslapen, hard gewerkt en ik had ook veel stress weggedrukt.
Na een reis van in totaal ruim 14 uur (van het hotel in Praag naar Eindhoven) was het weerzien van Eindhoven en al mijn vrienden echt superfijn. Ruud haalde me op van het station en bracht me met mijn spullen naar huis, en daarna gingen we naar de stad om iedereen te begroeten (en ik ging mijn fiets ophalen). Het was echt fijn om terug te zijn. Als het nodig was geweest hadden ze me zelfs op willen komen halen in Praag. Dat is echt zooo cool om te horen!
Achteraf dacht ik wel: Jammer dat ik niet “gewoon” in Praag was, want ik heb de stad moeten verlaten als een soort “vluchteling” die maar 1 doel heeft en dat is thuiskomen, in plaats van vol trots als een zakenreiziger/vakantieganger, die na een succesvolle workshop in een mooie stad relaxed en voldaan terugreist.. De stress heeft indruk gemaakt, maar desalniettemin was het echt een mooie ervaring in Praag. Als ik de reiscrisis even vergeet, dan heb ik veel mooie herinneringen.

Mijn workshop is erg goed gegaan en was goed bezocht (ca 35 aanwezigen, terwijl ik hoorde dat er bij sommigen maar 6 zijn geweest), en bij mijn workshop was ook een levende discussie, er was zelfs tijd tekort voor de vragen en opmerkingen. Ik heb heel veel complimenten gehad, en ik heb zo goed als al mijn folders (tegen dwangmedicatie) uitgedeeld. Een paar Amerikanen (NB hulpverleners) vroegen om een bundeltje folders omdat ze die in Amerika wilden verspreiden. Ze vonden ze erg goed. :)
Ook mijn spontane foto-expositie over dwangmaatregelen, van de pop in de isoleercel, is goed aangekomen. Het was enkel beeld, zonder toelichting, en ik kreeg te horen dat het mensen wel aan het denken zet. Juist omdat het poppen zijn neem je wat meer afstand en dan wordt de beeldvorming objectiever. Dat is alle moeite dus ook waard geweest.
Ik was blijkbaar echt de enige cliënt/ ex-cliënt daar. Veel mensen hadden dat niet eens door, pas na mijn workshop. Ik heb echt alleen maar positieve reacties gehad op mijn bijdrage en aanwezigheid. Ik vond het ook echt belangrijk om daar te zijn, en ik kreeg de indruk dat het merendeel van de mensen vond dat er in het vervolg meer clienten moesten zijn om de discussie op gang te brengen, en minder theoretische statische onderzoeksresultaten. Ook dat is een mooi resultaat.

De volgende Horatio-conferentie is in september 2012 in Stockholm, en ik ben al gevraagd om ook daar bij te zijn. Diana Polhuis, die me had gevraagd voor de Battle of the Nurses, vroeg of ik dan ook weer mee wilde doen aan hun workshop, en ze zou dan ook sponsoring voor mij regelen, want dat was deze keer niet gelukt (omdat ik er pas ca 4 weken geleden achterkwam dat ik op het programma stond, want de bevestiging was niet aangekomen, dus het is allemaal een beetje last-minute gegaan.. vrij letterlijk ..).
Maar het was een mooie ervaring om in Praag te zijn.

Maandag (gisteren) zou ik eigenlijk 2 colleges geven aan de SPH van de Hogeschool van Amsterdam, maar ik zat dus de hele dag in de bus. Ik had vrijdag al bericht gestuurd aan alle afspraken van begin deze week, om te laten weten dat ik het mogelijk niet ging redden. De colleges in Amsterdam zijn verzet naar 10 mei.
Vandaag, dinsdag, zou ik om 10 uur een workshop volgen bij de GGzE, en ik ben er vroeg voor opgestaan, (hoe brak ik ook was…) Maar Erik Kuijpers belde om te vragen hoe het was (en hij zei dat hij goede dingen had gehoord over mijn workshop in Praag!!), en we hebben afgesproken dat ik het een andere keer ga volgen. Ik heb echt spierpijn van de busreis, ik ben nog moe, en ik moet al mijn spullen nog uitpakken. En ik heb nu ook tijd om mijn verslagen af te werken en lekker weer in mijn normale ritme te komen.
Het was echt een ervaring.

PS. Ik geloof dat het volgende congres van Violence in Clinical Psychiatry, wat vorig jaar in Stockholm was, in 2011 in Praag plaatsvindt, dus waarschijnlijk heb ik volgende jaar in oktober een herkansing om Praag te beleven. Nico Oud (organisator van het Violence congres) kwam speciaal voor mijn workshop naar sessie C op vrijdag, maar hij was helaas te laat omdat de eerste spreker van onze sessie verhinderd was vanwege de vliegcrisis. Ik vind het allemaal samen wel reden voor een herkansing. Ik ga volgend jaar gewoon nog een keer.