Laatste dag WNUSP Conference

20 maart

Vandaag was de dag van het veldbezoek aan Mental Health Uganda, maar ik ben niet meegegaan. Ik heb nog veel typwerk, zoals 2 samenvattingen van workshops en een lijst met actiepunten voor de WNUSP, en mijn weblog natuurlijk. En ik ken de situatie in Uganda al redelijk goed vanuit mijn vorige bezoek. En er speelde nog wat anders…
Gisterenavond was best heftig. Mental Health Uganda presenteerde een brochure over Stigma, waarin psychiatrische aandoeningen werden omschreven als Braindiseases (hersenafwijkingen), ook stond erin dat het erg belangrijk is voor clienten om te bidden en te vasten. Het boekje werd in de avond, in het donker gepresenteerd, en er werd gevraagd of de Board Members het wilden ondertekenen (toen had niemand het nog gelezen). Vrij kort daarna kwam men achter de inhoud van dit boekje, en er kwam een enorme golf van verontwaardiging. Gabor was behoorlijk overstuur en overwoog om uit de WNUSP te stappen (MHU had hem nota bene gevraagd om advies over stigma, hij voelde zich nu enorm beroerd). Ik heb het boekje niet getekend.
Gisteren hadden we ook een discussie gehad over de locatie van het secretariaat van de WNUSP, en Math van LAP Kopenhagen kwam met een mooi voorstel om in Kopenhagen een secretariaat te openen. Zij beheren nu al de bankrekening en de website van de WNUSP. Ook Mental Health Uganda had aangeboden om het secretariaat op zich te nemen. Persoonlijk vond ik dat geen realistisch idee, omdat het PanAfrikaanse Netwerk van clienten (PANUSP) ook nog in oprichting is, en gehuisvest is bij Mental Health Uganda. Nog niet alle Afrikaanse landen hebben een clientenorganisatie, en er is een gebrek aan allerlei bronnen, dus het lijkt mij dat ze zo al genoeg werk hebben. Ook zou het praktisch moeilijk kunnen zijn om het WNUSP-secretariaat bij Mental Health Uganda in Kampala te vestigen vanwege bijvoorbeeld internetvoorzieningen en kantoorbenodigdheden die in het Westen eenvoudig voorradig zijn, maar in Kampala veel moeilijker liggen. En ook staat Mental Health Uganda onder leiding van Julius Kajira (een klinisch psycholoog) en daarmee zou het user/survivor-netwerk van de WNUSP niet langer meer in handen zijn van users/survivors. Dat mag nooit gebeuren. Maar de brochure over stigma gaf de doorslag: de visie van de WNUSP is hier nog niet helemaal goed begrepen. Het secretariaat zal dus hoogstwaarschijnlijk in Kopenhagen komen (persoonlijk vind ik ook dat een organisatie die op aan het bloeien is niet van zijn wortels gescheiden moet worden, en de WNUSP is in Nederland-Engeland-Scandinavie ontstaan, en de oprichters zijn bereid om te blijven ondersteunen). Het was een heftige avond, waarbij we gelijk moesten proberen om de boel bij elkaar te houden. Dat is op zich wel gelukt.
Na een lange avond vol gesprekken heb ik weer slechts 4 uur geslapen (dat is een gemiddelde nacht op deze conferentie).

Ik heb nog eens nagedacht en het Eindhovense Model dat ik heb geschreven voor Supported Decision Making is nog niet goed genoeg, ik ga het aanpassen en ik heb daar al een concreet idee bij. Ook ga ik een voorlichtende conferentie organiseren over het nieuwe VN-verdrag, waarbij ik een paar woordvoerders en denkers van de VN-Commissie voor implementatie van het nieuwe VN-Verdrag zal uitnodigen om het ministerie voor te lichten. Edah Maina is bereid om te komen, en ik heb ook gehoord over ene Sylvia die verschillende landen en overheden bezoekt om toelichting te geven over het nieuwe VN-verdrag. Dat wil ik in/rond deze zomer organiseren, want dan gaat het nieuwe wetsvoorstel Verplichte Zorg naar de Tweede Kamer. Het lijkt me goed als er dan aandacht is voor dit verdrag (CRPD), en met dergelijke internationale gasten (VN-functionarissen) zal ook de publieke media wel geïnteresseerd zijn. Dat wordt dan een mooie campagne. Nederland kan echt niet om de VN heen, dat weet het ministerie ook wel. Gedwongen behandeling kan gewoon niet langer.

Morgen ga ik met Sam en Rose van NOUSPR (National Organization of Users and Survivors of Psychiatry Rwanda) mee naar Rwanda met de bus. Dat is ongeveer 6 uur rijden, over een perfect gladde weg zonder potholes is mij verteld. De visum kan ik gewoon bij de grens krijgen en kost ongeveer 50 dollar (40 euro), maar dat heb ik wel, want ik heb hier bijna niks uitgegeven, behalve de inschrijfkosten. Op woensdag 25 maart neem ik dan de bus terug naar Kampala. Ik zal dus 4 dagen in Rwanda zijn, maar niet alleen, want Sam en Rose zijn bij mij, en die ken ik nog van het WSF in Nairobi in 2007. Ze zijn erg blij dat ik met ze meega naar hun land. Ik heb ze al een paar keer aan sponsoring kunnen helpen, dus ze zullen echt wel goed voor me zorgen (dus maak je geen zorgen mam). Ze zullen me begeleiden tot aan de busreis terug naar Kampala, en in Kampala bel ik Veronica en die haalt mij dan op van de bus, en dan blijf ik bij haar tot en met zondag 29 maart. Het wordt vast geweldig. Rwanda schijnt een prachtig land te zijn, zo hoorde ik ook van Math uit Denemarken (die reist veel door Afrika). Ik heb er echt zin in. Ruim 80% van alle berggorilla’s van de wereld leven in Rwanda, omdat Rwandezen ze niet opeten. En Rwanda schijnt een van de schoonste landen te zijn van Afrika. Ik ga straks mijn Lonely Planet reisgids eens lezen.

Vandaag kan ik lekker een beetje tot mezelf komen, samen met wat anderen die hier achter zijn gebleven. En ik kan nu de informatie verwerken en het vervolg van mijn reis voorbereiden. Ik ga zo nog wel even kijken of ik Gabor kan vinden, want vanmorgen was hij er eigenlijk nog steeds wel stuk van. Hij is nu mijn collega Board Member, en ik mag hem erg graag, dus dat ga ik nu doen.

PS Internet is dus echt heel traag en meestal niet beschikbaar, maar ik ben blij dat ik dit toch nog heb kunnen posten (na in totaal 2 uur proberen)