laatste avond in Kampala

28 maart 2009

Gisteren werd ik opgehaald bij internetcafe dat in een zogenaamde achterstandswijk ligt, dwz aan een hobbelig zandpad, met kleine huisjes gebouwd van allerlei materialen, kinderen die met lint uit een cassettebandje spelen, vrouwen die zittend op de grond voor het huis aan het koken zijn (op kooltjes, erg ongezond voor die vrouwen). Er stonden ca 10 pc’s in het kleine hokje, maar het was goed georganiseerd. De verbinding was niet heel slecht, maar het duurde even voordat ik mn mail open kon maken, want dat ging alleen met Mozilla en niet echt met Explorer. Daarna ging ik voor het internetcafe een sigaretje roken totdat ik opgehaald werd door Dora. De kinderen waren erg onder de indruk toen ze “een witte” (mzungu) zagen. Ze gluurden eerst vanachter een auto naar mij. Ik zwaaide en voorzichtig zwaaiden ze terug. Ik vroeg How are you, en giegelend kreeg ik antwoord. 2 kleine meisjes van ca 4 en 5 jaar durfden naar mij toe te komen en ik gaf ze een handje. Ze renden hard lachend weg. Daarna durfden er meer kinderen dichterbij te komen en dingetjes te zeggen. Er kwamen steeds meer kinderen kijken, en ze hadden de grootste lol. Ik vind dat ook leuk. Kinderen zijn fantastisch.
Ik heb ik nog even met de gast van het internetcafe gepraat en verteld waarom ik in Afrika was. Hij heeft me direct een projectplan voor de jeugd gestuurd waar hij zelf mee bezig is. Ik zal eens kijken of ik in Nederland iets kan vinden voor ze. Ik moet het plan nog lezen natuurlijk.
Na het internetten gingen we naar Veronica, met Dora en de baby Bianca, en de jonge oppas van ca 15 jaar die geen woord Engels spreekt. Veronica had Bianca nog niet gezien, dus dat was erg leuk. Bij Veronica hebben we lekker gegeten, helemaal in Oegandese stijl: zittend op de grond (want we waren allemaal vrouwen en die horen daar op de grond te zitten), en we aten vis. De gebakken vissen lagen in zijn geheel op het bord, met de kop, ogen en de staart en alles eraan, en in de zijkant waren sneden gemaakt, zodat je het vlees er makkelijk af kan plukken met je handen. Ik pakte een vis en heb die lekker kaal gegeten. Ik moest er even aan wennen, maar ik had al meer vissenkoppen gezien hier in Afrika, en ik heb het lekker opgegeten. Heel apart om mee te maken.
Daarna ging ik me opfrissen om te gaan dansen. Ik reed mee naar Dora waar Richard, de broer van Dora, mij om 10 uur op zou komen halen. Daar heb ik tv gekeken en gewacht, maar om half 1 snachts was Richard er nog steeds niet. Zijn telefoon stond uit (de batterij was al langer half kapot). We wisten dat hij bij zijn vriendin was, en dat zijn vriendin jaloers was geworden omdat Richard een dag eerder was gaan dansen met ons: zijn zus die net een kind heeft en mij die nog maar 1 dag daar bleef. Beetje raar om daar jaloers van te worden. Maar ja, geen Richard dus, en toen hadden we een probleem, want ik moest nog terug naar Veronica en Dora kon eigenlijk niet weg want Bianca lag te slapen. Dora ging naar de buren en heeft daar een betere auto geleend (dat zou 30 minuten schelen op die afstand) en het buurmeisje wilde zolang wel op de slapende Bianca passen. Dus Dora en ik konden weg. Onderweg hoorden we een geluid, en bleek dat we een lekke band hadden. Maar Kampala is snachts niet veilig en we hebben nog ca 2 km in het donkere Kampala doorgereden voordat we een plek vonden waar we konden stoppen. Daar was een soort autoservice, en de jongens leken niet dronken, er was een securitygast met een geweer en het was er licht. Dora stapte uit en ik bleef zitten. De jongens hebben het reservewiel uit de auto gehaald en voor ons verwisseld. Ik heb mijn gezicht niet laten zien, want dat zou de hele situatie veranderen. Het kostte nu maar 2000 shilling (ca 1 euro en die heb ik aan Dora gegeven). Als ze mij gezien hadden was het zeker veel duurder geweest. Daarna zijn we goed thuisgekomen. Die laatste avond in Kampala was dus wel veel anders gegaan dan verwacht, maar ach, niks aan te doen. Het was ook wel weer een avontuur.