NAUSPR in Kigali
Door: Jolijn
Blijf op de hoogte en volg Jolijn
24 Maart 2009 | Rwanda, Kigali
23 maart 2009
Vanmorgen werd ik wakker en ik had wat last van diarree, dus ik heb meteen wat zoutoplossing genomen.Ik heb geen pijn ofzo, dus het zal wel te maken hebben met wat ik gisteren heb gegeten.
In het Guesthouse waar ik slaap zit ook een Amerikaanse vrouw, die blijkt psycholoog/psychotherapeut te zijn en bij het ontbijt hebben we een goed gesprek gevoerd over voedingsstoffen in relatie met psychosociale problemen. In de USA kan je je licentie als psycholoog kwijtraken als je het medische model niet steunt.Het was een aardige vrouw.
Ik had afgesproken met Sam en Rose dat ze me om 9 uur inde ochtend zouden op komen halen, maar ze waren er pas om 10 uur.Ik ontdekte zojuist pas dat er 1 uur tijdsverschil is, dus mijn tijd stond gewoon verkeerd.. lekker slim. Anyway, Rose en Giovan (een kleine meid van Rose van een jaar of 5) kwamen mij ophalen. Die kleine wilde per se mee de mzungu ophalen, omdat ze mij lief vindt :) Ze liep aan mijn hand. We gingen met de bus naar Sam's huis, waar ook het secretariaat zit van de NAUSP (National Association of Users and Survivors of Psychiatry Rwanda). Het was erg leuk om daar te zijn, we hebben uiteraard gepraat over de activiteiten die er zijn. Ik zal morgen of overmorgen meegaan naar een paar activiteiten, zoals Engelse les, het computerlokaal en een user-praatgroep. In de middag hebben we bij Sam thuis gegeten. Het hele gezin werd bijeengeroepen en toen heb ik mijn persoonlijke verhaal verteld. De twee dochters van de zus van Sam vonden het erg mooi, en ze gaven aan dat ze van mij leerden dat je altijd in jezelf moet blijven geloven. Mijn verhaal werd vergeleken met het verhaal van Jozef in de Bijbel, die had een droom en werd door zijn broers voor gek verklaard, maar uiteindelijk kwam die droom wel uit. Het was erg gezellig. Ik heb kennis gemaakt met een aantal actieve leden van de NAUSPR.
Na het middageten zijn we naar het Genocide Memorial Centre gegaan. Dat was erg aangrijpend, maar ik heb het met moeite droog kunnen houden. Er waren massagraven van de mensen die herbegraven zijn (zo'n 258.000 mensen) Ook was er een uitgebreid informatiecentrum over de genocide en hoe het zover heeft kunnen komen: De kolonisatie door de Duitsers en de Belgen, gevolgd door rassenonderzoek en superioriteitstheorien... Echt treurig. In het memorial centre was er ook aandacht voor de Holocaust van WO2 en Bosnie, Armenie enz. Het was echt aangrijpend. Daarna zijn we door de stad gaan lopen. Echt iedereen keek me na, want een mzungu met gekleurde haren, dat kennen ze hier niet. (In Kampala vroeg iemand mij of het mijn natuurlijke kleur was... lol). Na het bezoek aan het memorial centre zijn we wat gaan drinken in een bar, dat was wel gezellig. Ik had de hele dag geen last gehad van mijn darmen, maar ik merkte net dat het toch nog niet helemaal over is, dus we gaan zometeen ergens vers eten, enniet zoals gisteren friet eten. Onderweg zijn we dus even bij internet gestopt. Vanavond slaap ik weer in het guesthouse, dat is echt goed geregeld.
PS. 24 maart: Dit bericht was gisteren verloren gegaan omdat de verbinding wegviel en niet meer terug kwam, ik heb het gisterenavond opnieuw getypt op de laptop op mijn kamer, maar dat blijkt nu dus overbodig, want vandaag kom ik het opeens weer tegen. Toch handig dat dit reisdagboek een soort autosave heeft!!
Vanmorgen werd ik wakker en ik had wat last van diarree, dus ik heb meteen wat zoutoplossing genomen.Ik heb geen pijn ofzo, dus het zal wel te maken hebben met wat ik gisteren heb gegeten.
In het Guesthouse waar ik slaap zit ook een Amerikaanse vrouw, die blijkt psycholoog/psychotherapeut te zijn en bij het ontbijt hebben we een goed gesprek gevoerd over voedingsstoffen in relatie met psychosociale problemen. In de USA kan je je licentie als psycholoog kwijtraken als je het medische model niet steunt.Het was een aardige vrouw.
Ik had afgesproken met Sam en Rose dat ze me om 9 uur inde ochtend zouden op komen halen, maar ze waren er pas om 10 uur.Ik ontdekte zojuist pas dat er 1 uur tijdsverschil is, dus mijn tijd stond gewoon verkeerd.. lekker slim. Anyway, Rose en Giovan (een kleine meid van Rose van een jaar of 5) kwamen mij ophalen. Die kleine wilde per se mee de mzungu ophalen, omdat ze mij lief vindt :) Ze liep aan mijn hand. We gingen met de bus naar Sam's huis, waar ook het secretariaat zit van de NAUSP (National Association of Users and Survivors of Psychiatry Rwanda). Het was erg leuk om daar te zijn, we hebben uiteraard gepraat over de activiteiten die er zijn. Ik zal morgen of overmorgen meegaan naar een paar activiteiten, zoals Engelse les, het computerlokaal en een user-praatgroep. In de middag hebben we bij Sam thuis gegeten. Het hele gezin werd bijeengeroepen en toen heb ik mijn persoonlijke verhaal verteld. De twee dochters van de zus van Sam vonden het erg mooi, en ze gaven aan dat ze van mij leerden dat je altijd in jezelf moet blijven geloven. Mijn verhaal werd vergeleken met het verhaal van Jozef in de Bijbel, die had een droom en werd door zijn broers voor gek verklaard, maar uiteindelijk kwam die droom wel uit. Het was erg gezellig. Ik heb kennis gemaakt met een aantal actieve leden van de NAUSPR.
Na het middageten zijn we naar het Genocide Memorial Centre gegaan. Dat was erg aangrijpend, maar ik heb het met moeite droog kunnen houden. Er waren massagraven van de mensen die herbegraven zijn (zo'n 258.000 mensen) Ook was er een uitgebreid informatiecentrum over de genocide en hoe het zover heeft kunnen komen: De kolonisatie door de Duitsers en de Belgen, gevolgd door rassenonderzoek en superioriteitstheorien... Echt treurig. In het memorial centre was er ook aandacht voor de Holocaust van WO2 en Bosnie, Armenie enz. Het was echt aangrijpend. Daarna zijn we door de stad gaan lopen. Echt iedereen keek me na, want een mzungu met gekleurde haren, dat kennen ze hier niet. (In Kampala vroeg iemand mij of het mijn natuurlijke kleur was... lol). Na het bezoek aan het memorial centre zijn we wat gaan drinken in een bar, dat was wel gezellig. Ik had de hele dag geen last gehad van mijn darmen, maar ik merkte net dat het toch nog niet helemaal over is, dus we gaan zometeen ergens vers eten, enniet zoals gisteren friet eten. Onderweg zijn we dus even bij internet gestopt. Vanavond slaap ik weer in het guesthouse, dat is echt goed geregeld.
PS. 24 maart: Dit bericht was gisteren verloren gegaan omdat de verbinding wegviel en niet meer terug kwam, ik heb het gisterenavond opnieuw getypt op de laptop op mijn kamer, maar dat blijkt nu dus overbodig, want vandaag kom ik het opeens weer tegen. Toch handig dat dit reisdagboek een soort autosave heeft!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
