Gilbert en de Comforters Club

27 maart 2009

Vandaag ben ik eindelijk uitgerust. Ik had in de voorgaande nachten op de conferentie en in Rwanda maar weinig tijd om te slapen. Ik wilde liever mijn tijd goed gebruiken, dus niet uitslapen, en savonds laat was ik vaak nog op mijn laptop aan het typen tot in de nacht. Gemideld sliep ik 4 of 5 uur per nacht, maar dat ga je voelen. Na de lange reis van gisteren was ik echt moe en ging ik dus meteen slapen.
Vanmorgen ben ik om 8.30 opgestaan en er was een uitgebreid ontbijt voor me. In de ochtend had ik verder niks te doen. Ik wilde wat gaan typen op mijn geleende laptop mar er was geen stroom, en de batterij is rot, dus ik kon niet werken. Op zich niet zo erg. Ik heb gezellig met Juliana zitten praten, op het balkon in de schaduw, want het was echt bloedheet vandaag. Ze wilde alles weten over hoe het is in Nederland, of ik wit geboren werd, hoe een vrouw opgroeid, hoe ze trouwt, wat ze moet doen enz. We hebben echt lang zitten praten. Veronica woont samen met Juliana op de bovenverdieping van het nieuwe Comforters House, en daar verblijf ik nu ook. Joy komt elke dag om het huishouden te doen. We hebben een westerse wc (erg prettig). Ik heb in de afgelopen week hier en daar toch ook wel een Afrikaanse wc gebruikt, en dat is een stinkend gat in de grond, vaak zonder licht en zonder papier. Ik heb er geen moeite mee om zo te bukken, want toen ik dakloos was deed ik het ook vaak zo, maar zeker publieke Afrikaanse wc’s zijn echt ranzig. Maar ik vind het ook wel kicken. Een hele andere cultuur beleven is gaaf! Het eten hier is ook echt lekker, vers en ongemodificeerd, zonder kleurstoffen enzo. Ongelooflijk lekker. Vaak zit er ananas bij het eten, en papaya en banaan. Verder eten we eieren (meestal gebakken), kip, rund en natuurlijk verse tilapia uit het Victoriameer (mijn favoriet). Vaak eten we zoete aardappelen, en niet-zoete bananen (makote of zoiets). 3x per dag warm eten is hier heel gewoon. ’s Morgens een omelet, en dan 2x een vol bord warm eten. Jammie! Maar dat heb je hier ook nodig met al die hitte en het gezweet. Als vegetarier zou je hier na 2 weken zeker omvallen. Dat is echt geen optie.
Ik ben aan het eind van de ochtend ook nog naar beneden gegaan, en daar heb ik kennis gemaakt met 2 vaste medewerkers van het kantoor van het Comforters House. Een man en een vrouw, die zaten allebei achter een bureau. Ze werken daar als counselor en helpen vrouwen die zwanger zijn (alleen ik heb er verder nog niemand gezien, maar dat kan natuurlijk toch). Op het bord aan de weg staat: hulp voor vrouwen die zwanger zijn en bang, gratis zwangerschapstesten en gratis babykleren, ondersteuning bij huwelijk, met familie en “ issues of the heart” , en hulp na abortie, voorlichting over onthouding, opvoeding en family planning. Er was ook een vrouw die Dokas heette, en die vertelde dat ze vrijwilligerswerk deed voor dit huis, maar verder gebeurde er weinig. Ik kan er dus weinig over vertellen.
Dokas en Veronica en ik gingen samen naar het Comforters Clubhouse, dat is helemaal veranderd sinds de vorige keer. Ze hebben nu een nieuw clubhuis, veel dichter bij Butabika Hospital, het enige psychiatrische ziekenhuis van Oeganda. Het is mooi ingericht, met radio, tafels, tv en kantoor. In de “garage” (een groot zijvertrek) stonden een aantal muziekinstrumenten en er lagen wat werkstukken, zoals half-afgewerkte bananenmatten. Er waren 3 mensen, die allemaal 10-12 jaar lang in Butabika Hospital hadden gewoond. Die leven nu weer in de maatschappij en komen naar het clubhuis. Veronica helpt deze mensen aan werk of scholing. Het clubhuis heeft als doel om iedereen te leren dat je op een positieve manier kan leven ook al heb je een psychisch probleem. Eerst werden er ook wel eens wat patienten van Butabika voor een middagje naar het clubhuis gebracht, maar daar is Butabika mee gestopt.
1 van de drie mensen op het clubhuis bezig met scholing. Hij heet Gilbert en hij wil dominee worden, en daarvoor ging hij naar het Glad Tidings Bible College. Hij werd aangenomen en zit in het eerste semester. Maar hij kreeg een epileptische aanval en toen werd hij naar huis gebracht. Daarna kreeg hij te horen dat zijn verdere opleiding uitgesteld was. Hij liet de brief zien en zijn schoolwerk met goede cijfers (18 uit 20, en 8 uit 8 enz.). Aan Gilbert kan je zien dat hij medicatie gebruikt.
Veronica had een afspraak gemaakt met het schoolhoofd om over Gilbert te komen praten, en ik ging mee, en Dokas en Gilbert ook. Na een gesprek met het schoolhoofd en de mentor (ook dominees) mag Gilbert volgend semester weer an de slag. Ze waren bang dat hij zijn medicijnen niet nam (wat hij wel deed) en dat hij alleen nog maar op God vertrouwde. Ook zeiden ze dat de omgeving nog niet optimaal was om Gilbert de steun te geven die hij nodig had. Daar wilden ze aan werken. Ze zijn zich bewust dat er nog dingen moeten gebeuren aan de school. Die willen ze zelf bijv. rolstoeltoegankelijk maken. Ze waren erg zelfbewust en ze wilden hem graag als student terughebben, want ze houden van hem als broeders en zusters, maar ze wilden hem “ geen hete thee serveren” . De brief ging ook over uitstel, en geen afstel. Ze gaan nu kijken hoe ze hem in de toekomst goed kunnen ontvangen, want schoolwerk geeft natuurlijk ook wel eens stress, en epileptie kan erg beangstigend zijn voor andere studenten. Ik heb benadrukt dat trouwe inname van medicijnen geen garantie is voor een aanvalsvrij leven, en dat de andere studenten voorgelicht kunnen worden. Ik had mezelf voorgesteld als Nederlandse activist, Boardmember en Treasurer van de WNUSP, en ik heb mijn eigen ervaring met scholing en stigma gegeven: Bij mijn aanmelding werd ik aanvankelijk afgewezen omdat de Hogeschool Tilburg dacht dat ik het niet aan zou kunnen omdat ik een psychiatrisch verleden had, maar ik heb goed gepraat en gezegd dat ik een eerlijke kans verdiende. Die kreeg ik toen, en 4 jaar later was ik de beste van mijn generatie op het gebied van duurzaamheid en won ik de eerste prijs van de Cirrusprijs voor duurzaamheid in afstudeeronderzoeken. Dat was 2500 euro en daarvan heb ik in 2007 mijn eerste reis naar Afrika gemaakt. Dit verhaal illustreert dat er nog veel vooroordelen bestaan ook in Nederland. Het schoolhoofd begreep het en benadrukte dat er geen sprake was van afwijzing van Gilbert, mar ze wilden hem goed gaan steunen, en hij mag het volgende semester weer aan de slag. En hij mag voor die tijd ook gewoon zijn klasgenoten bezoeken, want dat wil hij graag, en hij komt langs de school elke keer dat hij op controle gaat in Butabika. Het is dus opgelost en we zijn allemaal erg blij met dit nieuws.

In de avond kwam Dora mij ophalen. Ik ken Dora nog van de vorige keer dat ik in Kampala was. Toen zijn we samen wezen stappen in het nachtleven van Kampala. Vandaag gingen we weer stappen, samen met haar jongere broer Richard. We zijn bij 2 barretjes geweest, maar de eerste was bezet met toeristen, en de tweede was wel gezellig. We hebben aan de bar gezeten en wat gedronken. We hebben toen ook nog een gigantische schotel met voedsel besteld en die met zijn 3en opgegeten. Dat was echt lekker!! Richard en ik hebben wel lekker gedanst, maar Dora kwam niet los, want ze heeft een dochtertje van 2 maanden oud. Ze wilde alweer vrij snel naar huis (erg begrijpelijk). En toen we onze schotel ophadden zijn we gegaan. Ze hebben me thuisgebracht en toen was het half 2 snachts. Ik heb daarna heel lekker geslapen in een bloedhete kamer. De kakkerlakken heb ik niet meer gezien (volgens mij houden ze niet van licht). En het chemische bestrijdingsgoedje lijkt te helpen. Dat is wel prettig.