Weer in Oeganda
Door: Jolijn
Blijf op de hoogte en volg Jolijn
28 Maart 2009 | Oeganda, Kampala
26 maart 2009
Ik ben weer in Kampala, de hoofdstad van Oeganda. Het land van de straatverkopers (die zie je in Rwanda nauwelijks), files, chaos en het bruisende nachtleven. Ik ben vanmorgen vroeg opgestaan (om 6 uur) en om 7.30 reden we weg bij het hotel. We waren ruim op tijd bij de bus die om 9 uur vertrok. Sam reed met me mee tot Mbarara, en stadje een paar uur over de grens, daar ging hij een vriend opzoeken in het ziekenhuis. De visum bij de grens was weer niet goedkoop: 50 dollar, en de wisselkoers van euro naar dollar was nog verder naar beneden geschroefd (minder dan 1,1), maar ja, ik had geen keus. Sam en ik hebben gezellig zitten kletsen, en ik had een Rwandees tijdschrift gekocht en dat heb ik zitten lezen. Er stond een heel artikel in over Safety en Security in Rwanda; De Harvard Universiteit heeft een index ontwikkeld om de situatie in (Afrikaanse) landen in kaart te brengen en wat blijkt: Rwanda is momenteel het veiligste land van Oost-Afrika (de Sub-Sahara). Rwanda is erg goed georganiseerd (verkeersregels enz) en men probeert de regels ook goed te handhaven. Daarvoor heeft men allerlei projecten en systemen ontwikkeld, zoals bijvoorbeeld extra aandacht voor seksueel misbruik, huiselijk geweld enz. om de daders te kunnen straffen en de schaamte weg te nemen. De criminaliteit is tussen 2007 en 2008 met 19% afgenomen, waarvan 2/3 administratief afgehandeld kon worden. Verkrachting is met 1/3 afgenomen, en het aantal zelfmoorden op ca. 8 miljoen mensen was in 2008 slechts 13 (tegenover 25 in 2007). Deze vooruitgang heeft een positieve uitwerking op de economie. En ik geloof echt wat ze in dit artikel schrijven, want Rwanda ziet er goed georganiseerd uit.
Een ander artikel ging over de succesvolle operatie Umodja Wetu, een samenwerking van de Rwandese en Congolese regering, waarbij rebellen werden opgeroepen om zich te melden voor een reintegratieprogramma met scholing en werk. Grote aantallen rebellen hebben zich gemeld, en zijn nu blij dat ze erachter zijn gekomen dat ze met rebellen-propaganda aan het lijntje zijn gehouden. De ontwikkeling van Rwanda is een feit en geen leugen. Ik ben zelf ook erg onder de indruk van de prestaties van Rwanda. Het is een prachtland.
Rond een uur of 3 kwam de bus in Mbarare en heb ik afscheid genomen van Sam. Niet lang daarna kwam er een jonge vrouw Agnes aan boord die langs me ging zitten en met wie ik gezellig heb gekletst. Pas tegen 18.30 uur (+1.00 uur tijdsverschil, dus 19.30 uur) kwam ik aan bij het busstation in Kampala. Daar stond Veronica al op me te wachten en ik ben met haar mee naar haar nieuwe huis gereden. Eerst kreeg ik wat eten en heb ik kennis gemaakt met Juliana, het 17-jarige zusje van Veronica. Dat was erg gezellig. En Joy was er ook weer. Ik heb ze de kadootjes gegeven (badschuim enz). Bij het tandenpoetsen heb ik ook kennis gemaakt met de 2 huiskakkerlakken in de badkamer (echte joekels, het lijf alleen al is ca 5 cm, net zoals in Kenya, brrrr). Gelukkig is het maar 3 nachten, want ik hou echt niet van die beesten. Nog maar 3 nachten.. Ook wel erg jammer. De tijd vliegt…
Ik ben weer in Kampala, de hoofdstad van Oeganda. Het land van de straatverkopers (die zie je in Rwanda nauwelijks), files, chaos en het bruisende nachtleven. Ik ben vanmorgen vroeg opgestaan (om 6 uur) en om 7.30 reden we weg bij het hotel. We waren ruim op tijd bij de bus die om 9 uur vertrok. Sam reed met me mee tot Mbarara, en stadje een paar uur over de grens, daar ging hij een vriend opzoeken in het ziekenhuis. De visum bij de grens was weer niet goedkoop: 50 dollar, en de wisselkoers van euro naar dollar was nog verder naar beneden geschroefd (minder dan 1,1), maar ja, ik had geen keus. Sam en ik hebben gezellig zitten kletsen, en ik had een Rwandees tijdschrift gekocht en dat heb ik zitten lezen. Er stond een heel artikel in over Safety en Security in Rwanda; De Harvard Universiteit heeft een index ontwikkeld om de situatie in (Afrikaanse) landen in kaart te brengen en wat blijkt: Rwanda is momenteel het veiligste land van Oost-Afrika (de Sub-Sahara). Rwanda is erg goed georganiseerd (verkeersregels enz) en men probeert de regels ook goed te handhaven. Daarvoor heeft men allerlei projecten en systemen ontwikkeld, zoals bijvoorbeeld extra aandacht voor seksueel misbruik, huiselijk geweld enz. om de daders te kunnen straffen en de schaamte weg te nemen. De criminaliteit is tussen 2007 en 2008 met 19% afgenomen, waarvan 2/3 administratief afgehandeld kon worden. Verkrachting is met 1/3 afgenomen, en het aantal zelfmoorden op ca. 8 miljoen mensen was in 2008 slechts 13 (tegenover 25 in 2007). Deze vooruitgang heeft een positieve uitwerking op de economie. En ik geloof echt wat ze in dit artikel schrijven, want Rwanda ziet er goed georganiseerd uit.
Een ander artikel ging over de succesvolle operatie Umodja Wetu, een samenwerking van de Rwandese en Congolese regering, waarbij rebellen werden opgeroepen om zich te melden voor een reintegratieprogramma met scholing en werk. Grote aantallen rebellen hebben zich gemeld, en zijn nu blij dat ze erachter zijn gekomen dat ze met rebellen-propaganda aan het lijntje zijn gehouden. De ontwikkeling van Rwanda is een feit en geen leugen. Ik ben zelf ook erg onder de indruk van de prestaties van Rwanda. Het is een prachtland.
Rond een uur of 3 kwam de bus in Mbarare en heb ik afscheid genomen van Sam. Niet lang daarna kwam er een jonge vrouw Agnes aan boord die langs me ging zitten en met wie ik gezellig heb gekletst. Pas tegen 18.30 uur (+1.00 uur tijdsverschil, dus 19.30 uur) kwam ik aan bij het busstation in Kampala. Daar stond Veronica al op me te wachten en ik ben met haar mee naar haar nieuwe huis gereden. Eerst kreeg ik wat eten en heb ik kennis gemaakt met Juliana, het 17-jarige zusje van Veronica. Dat was erg gezellig. En Joy was er ook weer. Ik heb ze de kadootjes gegeven (badschuim enz). Bij het tandenpoetsen heb ik ook kennis gemaakt met de 2 huiskakkerlakken in de badkamer (echte joekels, het lijf alleen al is ca 5 cm, net zoals in Kenya, brrrr). Gelukkig is het maar 3 nachten, want ik hou echt niet van die beesten. Nog maar 3 nachten.. Ook wel erg jammer. De tijd vliegt…
-
28 Maart 2009 - 14:14
Christien:
En nu nog maar een nachtje!
En na een nacht in het vliegtuig zul je wel aan het einde van je Latijn zijn! Het blijkt weer een fantastische Afrikaanse ervaring te zijn geweest.
Maar je bent meer dan welkom in Nederland, vergeet dat niet.
Goede reis en tot maandag.
Liefs,
je moeder
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
