Naar Praag

Naar Praag

Vandaag, 14 april 2010, vertrok ik naar Praag voor het congres Building Bridges van the European Association for Psychiatric Nurses van Horatio (zie ook http://www.horatio-web.eu/building-bridges.html ). Op vrijdag 16 april heb ik daar namelijk een workshop : “Building Bridges: coercion does not help”, en ik ben ook nog gevraagd om in een andere workshop te komen jureren als ervaringsdeskundige.

Vandaag ging ik dus op reis. De afgelopen dagen was ik al een beetje bezig met het voorbereiden van mijn workshop, en twee dagen geleden kwam ik op het idee om de foto’s van mijn pop in de isoleercel (zie ook http://tekeertegendeisoleer.web-log.nl/tekeertegendeisoleer/2010/02/anti-iso-pop-fo.html) uit te printen en mee te nemen. Eergisteren heb ik dus de hele avond zitten printen, want dat gaat niet zo snel, en gisteren heb ik de selectie op een aantal bureau-onderleggers geplakt, zodat ze mooi gepresenteerd kunnen worden. Maar daardoor was ik niet meer aan slapen toegekomen, want ik moest ook nog inpakken, dus ik was vandaag wel echt moe.
In alle vroegte ging ik van huis weg, om naar Schiphol te gaan met de trein. Ik was een beetje ziek/misselijk, maar dat is snel weer over gegaan. Het was vast ook mede de stress van de hele onderneming. Maar gelukkig had ik er in de trein en in het vliegtuig geen last meer van.

Ik had wel een broek aan met heel veel metaal eraan. Ik had de kettingen die er normaal aanhangen wel afgehaald, maar dat bleek niet voldoende. Het alarm piepte, en dus werd ik gefouilleerd. Heel uitgebreid, zeker 10 minuten (normaal is het minder intensief). Echt overal werd gevoeld, zelfs onder mijn bh, tussen mijn benen. Ik kon het wel goed relativeren, want ik heb het ook nog wel veel erger meegemaakt (gedwongen visitaties in de GGZ, met worstelingen, 5 man bovenop me, en dan zo’n latex handschoen in mijn privacy), dus uiteindelijk viel dit dan nog wel mee. Rationeel beschouwd althans, maar toch werken dit soort ervaringen ook niet echt mee aan mijn herstel van de visitaties en het opheffen van de verharding die je daaraan overhoudt. Het is gewoon kut. Maar het kan altijd erger. En er was natuurlijk ook niks te vinden, dus ik mocht gewoon mee met het vliegtuig.

De vlucht ging voorspoedig en om goed 11.30 stond ik buiten de luchthaven in Praag. Ik was nog maar net buiten of een paar jongeren die op een bankje zaten vroegen of ze een foto mochten nemen van mijn haar. Dat mocht natuurlijk, en ik ben vandaag nog zeker 5x meer op de foto gezet. Mijn haar doet het hier wel :)
Vanaf het vliegveld ben ik met het openbaar vervoer naar het centrum gegaan en daar had ik vrij snel het Golden Tulip hotel gevonden (dat goedkoper EN beter is dan het Orea Pyramida hotel, haha). Ik heb echt een fantastische kamer voor 60 euro per nacht: eigen douche, WC en ligbad, een 2 persoonsbed, TV, WIFI, waterkoker met gratis koffie/thee, gratis ontbijt, roken is toegestaan, en het is hier schoon, ruim en mooi verzorgd. De mensen zijn aardig. Ik voel me hier echt goed! Heerlijk!

Nadat ik mijn spullen in mijn kamer had gezet, en me even had opgefrist ben ik de stad ingegaan. Ik ben gewoon maar wat rond gaan lopen, de omgeving verkennen en wat winkeltjes bekijken en zo. Het is een mooie en gezellige stad. De huizen hebben allerlei kleuren (geel, groen, blauw, roze, paars, bruin, grijs enz.). En er is best veel te doen op straat. En ik krijg dus veel spontane reacties op mijn haar van allerlei mensen (of ze mogen voelen, of een foto maken, of waar ik vandaan kom, of gewoon een compliment). Dat is altijd wel leuk. Zo krijg ik ook wel vrij gemakkelijk wat contact, wat korte gesprekjes, en dat is erg leuk. Ik heb de punkscene van Praag nog niet gevonden. Ik heb alleen 2 mensen met oranje haar gezien, en best veel gematigde altoos, maar verder geen extremen (geen blauw haar ofzo). Dat verklaart ook wel een beetje waarom mijn haar zulke reacties oproept denk ik. Ik zit ook wel echt vlakbij het centraal station, midden in het centrum.
Het blijkt trouwens dat ze hier meer Duits kennen dan Engels (Trainstation kennen ze niet Hauptbahnhof wel).

Ik zit wel alweer tot diep in de nacht te typen. Ik heb het verslag van de miniconferentie in Venray van gisteren nu half af, maar ik ga daar morgen wel aan verder. Eerst deze blog, en dan slapen, en dan zien we wel weer. Het congres begint morgen toch pas rond 13.00 uur of zoiets, dus misschien krijg ik dat andere verslag morgenvroeg nog wel af. Dan heb ik mijn hoofd weer vrij voor nieuwe informatie. Ik ben toch wel aan het werk, maar ik geniet er ook zeker van. Ik ben lekker in bad geweest. En ik heb het gecheckt. Ik heb internet in mijn bad!