Derde congresdag + busreis naar huis geregeld!!

Vandaag was de derde dag van het Horatio-congres. Het begon weer om 9 uur en ik was precies op tijd. Ik ging eerst naar sessie C, waar een presentatie was over de Quality of Life and Service Needs of Icelanders who suffer from Severe Mental health problems, van Ms. Marget Eiriksdottir. Ze had onderzoek gedaan onder een groep mensen met ernstige psychische problemen (middelbare leeftijd) naar hoe er betere zorg (kwaliteit van service) verleend kan worden, en hoe zich dat verhoudt tot de Kwaliteit van Leven.
Uit het onderzoek bleek dat een aantal thema’s zijn waar clienten behoefte aan hebben : de juiste diagnose en de juiste behandeling, bij een familie horen (geliefd worden) en zelfhulp en voorlichting (zelfbewustzijn en vertrouwen). Slechts 25% van de onderzochte groep vind dat ze een acceptabele kwaliteit van leven hebben. De rest heeft met name onvervulde behoeften op het sociale vlak. Het zijn vooral de sociale behoeften en basisbehoeften (onderdak, eten enz.) waar het om gaat. Hieruit kan men concluderen dat verpleegkundigen als een case-manager te werk zouden moeten gaan: het in een therapeutische relatie aanleren en coördineren van de sociale omstandigheden en de gezondheid van de patient en familie.
Daar kon ik me wel in vinden.

Daarna kwam Mr. Cristian Auer (Oostenrijk) en hij vertelde over Expectations towards Day treatment among Substance-abusing people, waar hij een onderzoek naar had gedaan. Het kwam erop neer dat er nu ook in de Duitssprekende landen onderzoek gedaan is naar de kansen van dagbehandeling (want de meeste zorg is daar nog interne behandeling in de kliniek). Dagbehandeling is effectiever en kost minder. De conclusie was dat dagbehandeling dus zeker potentie heeft om uitgewerkt te worden in de Duitstalige regio.

De derde presentatie in deze sessie was van een Nederlander, en het leek me nuttiger om internationale informatie te krijgen, dus ben ik naar sessie B gelopen.

Daar was de tweede presentatie (Ms. Anna Bjorkdahl) nog niet afgelopen, over de Bulldozer and the Balletdancer, twee typeringen voor hulpverleners. Ik heb niet het hele verhaal gehoord, maar de balletdancer is de invoelende, begeleidende, “softe” hulpverlener, en de bulldozer is degene die het “vuile werk” doet, zoals grenzen stellen en handhaven. Veel verpleegkundigen moeten zichzelf opsplitsen tussen die twee rollen, wat voor onduidelijkheid zorgt. De balletdancer neigt meer naar “bruggen bouwen” en “laten doen”, terwijl de bulldozer eigenlijk muren bouwt en meer neigt naar ingrijpen. Er werd gezegd dat men de bulldozer meer moest waarderen als professionele hulpverlener, maar dat schoot bij mij een beetje verkeerd. Omdat ik niet de hele presentatie had gevolgd kon ik hier geen vragen of opmerkingen over maken, maar het gaf me echt een onprettig gevoel.
Gelukkig maakte een andere congresganger (waar ik veel mee had staan praten) wel een paar kritische opmerkingen, zoals: Denk je niet dat een balletdancer kan voorkomen dat de bulldozer gebruikt wordt, en gaat het er niet veel meer om hoe groot de bulldozer-acties zijn. Ik was erg blij dat hij dat zei.

Daarna kwam een presentatie over Nurses as Psychotherapists – a register studie from Finnland, door Dr. Heikki Ellila. Ook dit bleek weer een vrij saai research verhaal te zijn, met getallen over opleidingen en specialisaties. Het ging met name over het feit dat verpleegkundigen in Finland gemakkelijk een cursus kunnen volgen om psychotherapeut te worden, bijv. omdat de instelling de opleiding tot psychotherapeut betaald. Maar een verdere specialisatie als verpleegkundige (bachelor, Master) wordt niet vergoed. Hierdoor daalt het aantal Bachelor-nurses. En 50% van de psychotherapeuten blijkt verpleegkundige achtergrond te hebben. Dit komt wellicht doordat een diploma als psychotherapeut de carrièrekansen van verpleegkundigen vergroot (en psychologen leren niet vaak door, waarschijnlijk omdat hun eigen carrierekansen voldoende zijn). Dit trekt de hulpverlening in Finland scheef. Er is meer aandacht nodig voor specialisatie in de psychiatrische verpleegkunde.

Na de koffiepauze ging ik naar een presentatie van Prof. Olcay Cam over de forensische psychiatrie (“TBS”) in Turkije. Er blijkt geen opleiding te zijn voor forensische verpleegkunde, en de clienten zitten vaak (lang) opgesloten op gesloten afdelingen van instellingen (soms met 6 op een kamer). Verpleegkundigen houden vaak afstand van deze groep. Elke instelling heeft een eigen cultuur en behandelwijze, omdat de functie van het werk niet gedefinieerd is. Er is dus geen basis. Op basis van de richtlijnen van de WHO probeert men nu een systeem voor forensische zorg op te zetten. Er moet een specialisatie in de opleiding komen en men wil bereiken dat forensische zorg wordt uitgevoerd door gespecialiseerde verpleegkundigen die met een holistische benadering ondersteuning bieden bij de “Life Skills” (levensvaardigheden).
De WHO neemt bijv. kindersterfte als een maatstaf voor de welvaart en levenskwaliteit in een land, maar ook de kwaliteit van de forensische zorg is een indicator, want dat geeft aan dat men het leven van deze groep mensen belangrijk vindt.
Het was een interessante presentatie, waar ik toch wel even stil van werd… Er is nog veel te doen, maar er wordt zeker aan gewerkt. Het is goed dat er inspanning op dit vlak wordt geleverd. Dat is al het halve werk.

Daarna ging ik naar een workshop over Emotional Burn-out syndrome of psychiatric nurses as an indicator of occupational maladaption, van Ms. Oksana Guzenko uit Rusland. Burn-out bij verpleegkundigen komt voor in alle landen, maar in Rusland was het nog niet eerder onderzocht. Er is daarom een onderzoek gedaan naar stress en de kwaliteit van het leven van verpleegkundigen in Rusland. In Rusland hebben verpleegkundigen een relatief goed salaris en meer vakantie dan veel andere vakgebieden, en dat motiveert jonge mensen om voor het vak te kiezen. Echter op het werk krijgen ze te maken met lange werkuren, stress, weinig pauzes, infectieziekten en tot voor kort ook schadelijke dampen van medicatie (amilacin). Het werk voldoet dus niet aan de verwachtingen, en de werkomstandigheden zijn niet goed. Ook de communicatie met patiënten verloopt moeilijk, omdat de “taal” nog in ontwikkeling is. Dat alles lijdt tot (emotionele) uitputting. Burnout komt door emotionele instabiliteit, en uit onderzoek bleek dat 63% van de verpleegkundigen een laag adaption-level had (dus burnout heeft of aan het ontwikkelen is). Het onderzoek is uitgevoerd door verpleegkundigen zonder burnout, en zij hebben daarbij direct geprobeerd de verpleegkundigen te helpen bij het voorkomen van burnout. Ook wordt de studie geanalyseerd voor verder acties. Door de corrigerende maatregelen is het percentage van burnout en burnout risico door dit onderzoek gedaald naar 50%.

Direct daarna, om 12.00 uur begon de afsluitingsceremonie van het congres. Dat was erg gezellig, en de grote groep Nederlandse verpleegkundigen had een lied gemaakt dat ze samen met Kosovaren op het podium gingen zingen. Iedereen moest meedoen op de melodie van “I believe in miracles”. Dat was ook erg leuk.
Om goed 13.00 was het afgelopen en toen gingen “de Nederlanders” zich beraden over de terugreis in de lobby van het hotel/congrescentrum. Het schijnt dat er nog steeds nieuwe as in de lucht komt, en dat het onduidelijk is hoelang het allemaal gaat duren voordat we weg zouden kunnen met het vliegtuig. Na intensief internetten en bellen is het gelukt om een bus te boeken voor 25 personen voor ca 100 euro per persoon (de bus zit vol). Ik heb me ook opgegeven voor de busreis, en ik heb meteen de 2500 kronen betaald. Maandagochtend om 8.00 vertrekt de bus vanaf het Pyramida Hotel (waar het congres was) en dan rijden we naar Utrecht of Amsterdam (en misschien kan ik wel in Venlo uitstappen ofzo). Ik heb in ieder geval vervoer terug naar Nederland, en dat stelt me toch wel gerust.

Inmiddels was het 15.00 uur geweest voordat ik de stad in kon gaan om de toerist uit te hangen. Het was echt heerlijk weer. Er was geen (as)wolkje aan de hemel te bekennen. In plaats van de tram te nemen ben ik gaan lopen, zodat ik de tijd kon nemen om leuke plekjes te ontdekken. Het is echt een mooie stad. Echt elk gebouw is mooi, en er staan heel veel beelden door de hele stad, van heiligen tot dansende mensen. Op de grote promenade (Mustek, vaclavske namesti) hier vlakbij het hotel stond een bandje op straat te spelen. Het bleek een protest-optreden te zijn, en er lag ook een petitie, maar vanwege de taalbarrière is het niet gelukt om erachter te komen waar het over ging, behalve dat het iets voor Tsjechen was, en blijkbaar niet internationaal. Het was wel goeie muziek, en ik ben er even bij gaan zitten met een bak koffie van de Coffeeheaven. Daarna ben ik nog even rond gaan lopen, en heb ik een souvenir gekocht: een marionet-clowntje.
Daarna ben ik nog even terug gegaan naar het hotel, om vervolgens weer de deur uit te gaan om wat te gaan eten. En toen heb ik weer rondgelopen en winkels gekeken. En rondgelopen, en mensen gekeken (en mensen keken mij ook, zoals gebruikelijk). Het was een leuke dag.

Morgen ga ik weer rondlopen en lekker chillen. Eigenlijk heb ik de afgelopen dagen niet veel uitgegeven, alleen voor het avondeten en wat te snacken, want de rest zat bij het congres inbegrepen (koffietijden, lunch enz.) en het ontbijt is gratis in het hotel. Maar het eten in Praag is niet duur, dus ik kan mezelf morgen best wel ff lekker verwennen denk ik zo. Morgen ben ik toerist!