Cultuurshock met koude sneeuw!!!

We zijn veilig aangekomen in Nederland. Gisterenavond rond 18.30 NL-tijd zijn we geland. Mooi op tijd dus. Het was een hele interessante vliegreis. Deze keer had ik me trouwens weer goed voorbereid op de emoties, want die andere vliegreis (Arusha-Entebbe) zat nog vers in mijn gedachten. Het vliegen viel wel weer mee met de juiste dingen in mijn hoofd. Ik kan ook best wel genieten van het uitzicht.
Het eerste deel van de vlucht, tussen Entebbe en Nairobi, vlogen we in het donker (van 05:10 tot 06.35) en we hadden onweer. We zagen dus de flitsen tussen de wolken, en dat was best wel vet om te zien. Daarna hadden we dus een paar uur overstaptijd op Jomo Kenyatta Int. Airport (Nairobi) , waar we ook ff internet gebruikt hebben.
Het tweede deel van de reis vlogen we overdag (11.35 tot 20.35/18.35). Het grote vliegtuig zat maar voor de helft vol, maar daardoor kon ik wel een beter plekje met een mooi uitzicht krijgen, in plaats van boven de vleugel. Er waren grote stukken waar geen wolken waren zodat ik Afrika echt goed heb kunnen zien. We zijn over Soedan (met Darfur) en Libië (met de Sahara) gevlogen. Over een hele grote woestijnvlakte, grenzend aan de Sahara met eigenlijk alleen wat bergen en hier en daar. Rond het Victoriameer was het juist heel vruchtbaar met veel ongerepte natuur, maar zo’n woestijn is echt vreselijk. Het lijkt me zo ongeveer onmogelijk om daar te overleven. Zeker nadat we weten hoe het in de dorpjes en de slums in Afrika gaat, waar op de meest creatieve manieren letterlijk alles wordt gebruikt om te kunnen overleven. Elke vorm van inkomsten… elke bron van water … elke vorm van bouwmateriaal zoals hout, modder, golfplaten en verpakkingsmateriaal en afval... En dan die oneindige lege woestijn…

En dan de Alpen vol met sneeuw. Ik vond het er niet koud uit zien, zo net na de warme tijd in Afrika. Kou zat niet meer in mijn vocabulaire. Maar nu ik terugben weet ik het meteen weer.. Vanmorgen toen ik wakker werd, was alles buiten wit geworden. Overal ligt sneeuw, gaaf maar o zo koud.. In Afrika was het overal minstens 25-30 graden (soms 40) want het was daar zomertijd, maar hier in Nederland is het echt wel winter. Gelukkig dat het gisteren gewoon droog was, zodat we snel zonder problemen van Schiphol naar huis konden rijden.
Ik ben ’s avonds rond 11 uur zelfs ook nog even naar de stad geskate, want ik had mn skates en mn vrienden toch ook wel gemist. Ik kwam onderweg Annelies meteen al tegen, en we hebben meteen weer strijdbare plannen staan maken voor GGZ-acties en activiteiten in de toekomst. In de Bakkerij kreeg ik ook een heel hartelijk welkom en het was supergezellig, maar na een maandje niet blowen was ik na 3 hijsjes al helemaal knetterstoned en het was echt koud. Heel erg fijn dat Jantje mij een lift naar huis kon geven met de auto, en toen lag ik eindelijk weer in mijn eigen bedje.

Vandaag werd ik wakker gebeld door iemand uit Afrika, maar het telefoonnummer werd niet weergegeven, dus ik kan niet terugbellen en zij had geen “credits”. Dat is wel balen, want ze heeft haar naam niet duidelijk gezegd.

Verder ben ik nog wel moe en kan ik beginnen met uitpakken, wassen en opruimen en boodschappen doen. Ik moet echt heel erg wennen aan Nederland. Zoveel goede gebouwen, mooie wegen, gestructureerd verkeer, water dat drinkbaar uit de kraam komt, ander eten, koffie die heel anders smaakt, kou, dikke kleren.. Het leven in Nederland is zo anders dan in Afrika. Ik besef weer hoe groot het verschil is, dat “het uiterlijk” hier in onze cultuur zo overgewaardeerd wordt en dat hier vaak een materialistische moraal hangt. Ik ben nogal een emotiegestuurde activist, dus het is wel goed om hier even bij stil te staan, voordat ik al die confrontaties met het kapitalisme weer aan ga. Het is wel een cultuurshock om in Nederland terug te komen, maar ik weet weer precies waar ik allemaal voor vecht en ik heb gewoon even tijd nodig om bij te komen van ons heftige bezoek aan Afrika. We hebben ook niet veel tijd gehad om al het gevoel te verwerken, en nu is het goed om erover te praten met mijn vrienden. Dan wordt de kloof nog maar eens extra duidelijk. Viva revolution! Viva!

Ik ga lekker de foto’s, filmpjes en de informatie uitzoeken en alles op een rijtje zetten. Het is belangrijk om een goede conclusie/eindbalans van deze studiereis uit te werken. We maken een verslag in de vorm van een boekje en we bouwen aan een wereldwijd netwerk van patienten. Er moet dus ook weer veel geschreven en gecorrespondeerd worden.

Verder ga ik deze maand ook beginnen aan mijn nieuwe milieutechnische part-time baan als Duurzame Ingenieur en de stichting (Mind Rights) verder oprichten, o.a. een goede administratie aanleggen. En ik hoop ook dat ik iets kan uitwerken voor ontwikkelingshulp aan de psychiatrische patiënten. Er waren ook zoveel kinderen die naar school zouden willen... En nog zoveel meer…
Ik denk dat ik mijn CIRRUS-prijs voor duurzaamheid 2006 goed besteed heb aan deze studiereis en ik hoop dat dit pas het begin was. Ik hoop dat ik nog eens een mogelijkheid krijg om nog eens terug te gaan naar Afrika. We zijn uitgenodigd! En er is werk genoeg te doen dus! Maar ik zal eerst maar eens beginnen met uitpakken en boodschappen doen. En eerst even lekker chillen (hoe letterlijk..). :)