Goede gesprekken onder de Users en Survivors

Eindelijk heb ik na 2 dagen weer een kans om mijn reis-site bij te werken. Ik zal dus een paar dingen achter elkaar posten. Ik blijf hier dingen meemaken, leuke mensen ontmoeten en vooral heel veel dingen leren.

Vrijdagavond, nog voor de opening van het WSF zijn we begonnen met een wat uitgebreidere kennismaking met de Afrikaanse delegatie Users and Survivors of Psychiatry. Sommigen waren er al vanaf donderdagnacht, zoals Agatha en Elieza van TUSPO uit Tanzania, maar de meesten kwamen gedurende de vrijdag aan, terwijl wij in de stad Nairobi waren. Iedereen stelde zichzelf voor en vertelde kort iets over zijn of haar ervaringen en activiteiten.

We hebben een hele leuke gevarieerde groep die toch heel sterk met elkaar verbonden is. Echt een liefdevol gezelschap.
Lydia (voormalig psychiatrisch hoofdverpleegkundige en lerares) en Veronica (PANUSP/TUSPO) hebben ons begeleid uit Uganda, samen met Tara uit Canada, die vrijwilligster is in een weeshuis voor gehandicapten en ook psychologie heeft gestudeerd. Met hun trekken we nu al 2 weken op en we zijn vanaf donderdag hier. Julias van Mental Health Uganda en PANUSP was al een paar dagen geleden met Jan meegegaan naar Nairobi voor het Wereld Sociaal Forum over Theologie.
Patricia met haar baby Maria (net 1 maand oud en nu al revolutionair haha) en de jonge oppas Mary en nog 2 jongens uit Uganda, Paul en Richard, zijn daarna op vrijdag eveneens uit Uganda overgekomen. Uit Rwanda kwamen Sam en Rose. Een dag later (zaterdag) kwamen Petronila (Congo-Rwanda) en Moses (ook Rwanda) aan.
We zijn nu nog maar met 15 mensen, want Julias is terug naar Uganda gegaan omdat zijn zoon ziek was geworden..

Eliezer en Agatha vertelden dat men in Tanzania mensen met rode ogen nogal eens vermoord, omdat men bang is dat het heksen of bezetenen zijn.

Zaterdagavond na het openingsfeest in Uhuru Park heb ik echt heel gezellig buiten gezeten met de 2 leuke studentes uit Kenya die hier in het YMCA verblijven voor hun studie: Jeddidah en haar vriendin, en de users/survivors uit Rwanda: Sam, Rose en Moses.
Wat later op de avond kwam er echte diepgang in ons gesprek en de mensen uit Rwanda vertelden dat zij mijn verklaring over wat mij gebeurd was erg goed en duidelijk vonden. Mijn verhaal over maandenlange isoleercellen, naakt vastbinden en visiteren om zelfmoordpogingen tegen te gaan op 16/17 jarige leeftijd zou hun verder kunnen helpen. Ze vroegen mij om bijzondere steun.
Iedereen weet wel wat er 10 jaar geleden in Rwanda gebeurd is (de genocide). Het is waarschijnlijk de allerwreedste massaexecutie uit de geschiedenis, zo gewelddadig in het openbaar. Daardoor is nagenoeg iedereen in Rwanda getraumatiseerd. En er is maar 1 psychiater voor heel Rwanda… Niemand kan er iets met de trauma´s en de psychiatrie in Rwanda is eigenlijk 1 grote isoleercel. Bij het volkstribunaal is ruim een kwart van de mensen ingestort en het Rode Kruis zat met de handen in het haar. Het is vreselijk, maar de hele wereld lijkt de andere kant op te kijken.
De Users en Survivors van Rwanda hebben behoefte aan mijn verklaring over zinloze dwangbehandeling. De moraal van mijn verhaal was zo duidelijk vonden ze. Dat zou in hun cultuur kunnen leiden tot meer begrip voor de patiënten en dat zou misschien wel tot verbetering van de zorg kunnen leiden. Wij zijn van harte uitgenodigd om naar Rwanda te komen om ons meer te verdiepen in dat land en we hebben ons reisprogramma daarom iets veranderd om meer tijd te winnen. Als het goed is gaan we dan nadat we in Tanzania zijn geweest door naar Rwanda. Voor mijn gevoel is dat nu helemaal een must geworden. Ik wil ze heel graag verder helpen. Het is echt schrijnend. We zullen dan wel een auto met 4 wielaandrijving en chauffeur moeten huren om een moeilijk doordringbaar traject te overbruggen, maar dat hebben we er wel voor over als het tenminste enigszins betaalbaar is. We doen verder zoveel mogelijk met public transport en we kunnen bij Sam en Moses in huis gaan slapen.
Het klikt ook echt tussen de Rwandese Users en Survivors en mij. Het zijn hele leuke jonge mensen en ik hoop dat we in de toekomst nog vaker met elkaar kunnen samenwerken. Moses heeft de universiteit afgemaakt, en is erg politiek bewust. Zijn kleur is natuurlijk ook rood. Rose is ook 28 en ze is vrij nieuw inde beweging. Sam is gewoon een hele gezellige spontane jongen. Heerlijke mensen. Het is echt heel erg jammer dat Petronila (oorspronkelijk uit Congo DRC) geen Engels kan, dus zij valt daardoor helaas een beetje buiten de groep, maar we proberen wel zoveel mogelijk voor haar te vertalen.

Na deze gezellige avond heb ik het per ongeluk nog best wel laat gemaakt achter mijn laptop. Ik ging de Statements voor onze workshop voorbereiden en ik wilde ze erg graag afmaken om al voorafgaand aan het forum feedback te krijgen van mijn collega/survivors. Dan kon ik ze misschien ook alvast verspreiden. Opeens was het 4 uur in de nacht en besloot ik dat ik het wel erg laat had gemaakt, want we staan hier elke dag rond 7 uur op. Maar jah, mijn biologische klok staat op vrijdags nou eenmaal ingesteld op 4 uur in de nacht. Dat is nou typisch iets wat je overhoudt aan Cafe de Bakkerij denk ik…