Workshop Mental Health Care @ WSF day 2

Maandag 22 januari 2007 was onze grote dag. De dag van onze workshop Mental Health Care. De Statements kon ik ’s morgens gelukkig uitprinten op het kantoortje van het YMCA Hostel, waardoor we niet extra naar de stad hoefden. Dat scheelde ons weer een dikke file op de maandag. De Afrikaanse delegatie Users en Survivors was het helemaal met de Statements eens, en ook het Red Paper viel goed in de smaak. En al die complimenten vond ik een heel mooi begin van deze spannende dag.
Veronica wilde in het middaguur nog naar de stad en toen heeft zij gelijk voor de nodige kopien gezorgd om uit te delen bij onze workshop. Dat was dus prettig geregeld.

We hadden om 13.00 uur afgesproken om met zijn allen bij de boom te komen waar we ’s morgens door ons busje met driver David waren afgezet, maar ik kon die boom echt niet meer terugvinden tussen de kraampje en het gewemel van activisten. Ik had ook niet zo goed opgelet waar het precies was. Dus na een half uur zoeken in de brandende hitte besloot ik maar om alvast naar de plek van de workshop te gaan: Room 18-1-10, een zaaltje onderin het atletiekstadion van Moi Sports Centre, Kasarani. Daar aangekomen schrok ik me kapot. Het raam was kapot, het dak lekte en er waren geen stoelen. Daar had ik dan 110 USdollar (ongeveer 80 euro) voor betaald (uit eerlijkheid, want er was helemaal geen controle op de betalingen en toen ik betaalde hebben ze geen enkel nummer geregistreerd, dus het was meer een soort donatie). Gelukkig is het gelukt om iemand aan te spreken en konden we plaatsnemen in een ander zaaltje. Room 18 IN Lower, bovenaan de trap. Dat was een zaaltje dat gemaakt was door een deel van de tribune van de atletiekbaan af te schermen, dus er was een mooie oplopende zitgelegenheid en het was ruim genoeg om 300 mensen in te hebben. Daar was ik wel blij mee. Ik ben toen beneden wat ballonnen gaan ophangen waarop onze verplaatsing aangekondigd werd. Samen met de pamfletten van Marietje. En toen haastten we ons naar boven om te beginnen.

Jan en Eliezer leidden de bijeenkomst. Patricia begon met haar persoonlijke verhaal over witchdocters, stigmatizering en de moeilijke bereikbaarheid van psychiatrische zorg. Kortom over de moeilijke positie van psychiatrische patiënten in Afrika. Ze sprak heel mooi, krachtig en overtuigend (je kon wel merken dat ze een goeie lerares is). Daarna deed ik kort maar krachtig mijn verhaal over isoleercellen en dwang, wat ik gewoon marteling heb genoemd. (tijdens mijn persoonlijke verklaring trilde ik over heel mijn lichaam, maar dat heeft verder niemand echt gemerkt). Vervolgens vertelde Marietje over haar jeugd met sexueel misbruik en haar psychose waarin ze dacht dat ze door de duivel was bezetenen. Daarna was het woord aan Jan die kort vertelde over zijn ervaringen in Oost Europa waar patiënten ook zwaar te lijden hebben onder de armoede van de psychiatrie en hij verwees naar Ghana, waar de overheid onlangs gestopt is met geld geven aan de psychiatrie. Daar zullen de patienten nu dus ook wel honger hebben, wat ook op zichzelf kan lijden tot psychiatrische problemen…
Eliezer en Veronica vertelden over het ontstaan van TUSPO en PANUSP, twee jonge organisaties voor Users en Survivors of Psychiatry. En daarna vertelde Moses nog iets over de situatie van Rwanda, waar iedereen getraumatiseerd is en hulp eigenlijk afwezig…
Daarna was er ruimte voor vragen uit de zaal. Die gingen vooral over bezetenheid en stigmatizering en ook werden er enkele persoonlijke verklaringen en goede activiteiten toegelicht.
Het was behoorlijk druk. Onze workshop was bovengemiddeld goed bezocht. Er waren vrij constant 40/60 personen in de zaal en er werd ook wel in en uit gelopen, dus we hebben een goed bereik gehad. Echt iets om trots op te zijn. Ook was er een spontane vertaler gekomen die onze informatie van Engels naar Frans vertaalde, waardoor ook Petronila en de psychiaters van de Franz Fanon beweging het hele verhaal hebben meegekregen. Super dus!

Na de vragen en vrije opmerkingen zijn we begonnen aan het voorlezen van de Statements, die dus ook vertaald werden. De vertaling zorgde wel voor de nodige vertraging in het verhaal, maar ach.. Bij dit deel trilde ik helemaal niet, want het is wel minder beladen en veel positiever allemaal, in lijn met de slogan Another World is possible. Ik was alleen bang dat het misschien wat saai was, maar ik had genoeg complimenten gehad over de inhoud om niet te gaan twijfelen door de stilte die volgde. Er was geen echte kritiek, alleen 2 opmerkingen. De ene reactie ging erover dat medicatie soms ook wel zinvol is (als reactie tav de statement dat gevoel meer is dan een chemische disbalans).En de 2e opmerking ging in op de oorzaken van psychiatrische problemen (mbt de stelling dat de oorsprong van psychiatrische problemen vaak in de sociale achtergrond ligt). Deze stelling werd hier nog eens uitgebreid met de uitspraak dat ALLE omstandigheden en ALLES in het LEVEN een oorzaak kan zijn van psychiatrische problemen. So true.
De Statements vielen dus goed en we hebben de workshop afgesloten met een Keniaans lied dat gezongen werd door verschillende aanwezigen. Dat was ook echt wel gaaf en het zorgde voor de nodige ontspanning na de zware kost. Dat was erg leuk. Mensen hier in Afrika zijn sowieso erg spontaan en ze gebruiken hun hart voordat ze hun hoofd gebruiken. Hoe anders dan in Nederland, waar mensen toch vooral voortvaren op hun logica (het hoofd).

Na de workshop ben ik koffie gaan drinken, en ik ben spontaan ballonnenhondjes gaan maken om mijn hoofd eens even lekker leeg te maken. Er waren niet zoveel kinderen op het WSF, dus het was vrij rustig, maar er waren genoeg volwassenen die graag een ballon wilden hebben en daar ook echt blij mee waren. SUPER! Ik vond het gewoon ff fijn om te doen,dus dat was echt gaaf.

Ik ben tevreden en trots na het succes van de workshop. Ik word nu NOG meer herkend op het WSF (en niet alleen van het dansen in Uhuru Park). We hebben goed genetwerkt en veel nuttige nieuwe contacten opgedaan. Ik vond het zelf wel een geweldig succes.
Ik ben dus, net als de rest, overladen met complimenten en de Oost-Afrikaanse delegatie Users and Survivors op Psychiatry zou graag zien dat ik bij het ENUSP of WNUSP actief zou worden. Ze vonden mijn bijdragen kennelijk zo goed en toegewijd, wat voor mij natuurlijk weer een ego-boost is. Het ENUSP en WNUSP, dat lijkt me ook echt wel leuk werk.

Het was een lange dag, en ’s avonnds zijn we allemaal wat eerder naar bed gegaan om even lekker bij te komen.

Helaas valt het budget nogal tegen en daar hebben we wel stevig over na moeten denken. We zijn nu al 780 boven de 1000 euro gekomen voor de Afrikaanse delegatie. En wij zijn eigenlijk leeg wat dat betrefd, dus helaas zijn de Tanzanianen, Rwandezen en een deel van de Ugandezen deze dinsdagochtend al heel vroeg vertrokken. Patricia met haar baby en babysitter vertrekt vandaag (Woensdag). Veronica vertrekt hier donderdag, en wij gaan op vrijdag na de afsluiting van het WSF in Uhuru Park naar Tanzania samen met Mister Eliezer. Dat wordt dus weer een nieuw avontuur.