meer info over Mirembe Hospital

Ik heb nog wat meer info over Mirembe Hospital. Een paar van die schrijnende feiten.

Het aantal patienten van het ziekenhuis groeit snel, maar de capaciteit is daar niet op berekend. Op een vrouwenafdeling stonden bijvoorbeeld 7 bedden, er waren 13 patienten, dus de helft moest OP DE GROND SLAPEN. Hun matrassen lagen onder de bedden.
Wij weten dat heel veel patienten het ziekenhuis niet eens kunnen bereiken, vanwege een gebrek aan transportmogelijkheden of omdat ze naar Traditional Healers gaan (Witchdoctors en kerken)

Het ziekenhuis had geprobeerd om een Outreach programma op te starten om de maatschappij voor te lichten over geestelijke gezondheid, en met name om de stigmatizering van patienten tegen te gaan (zoals stigma’s van bezetenheid en nutteloosheid). Dat programma was MISLUKT omdat er geen GELD was voor BENZINE of LUNCHES of andere activiteiten.
Het ziekenhuis heeft MAAR 1 AUTO, en een 15-jaar oud vrachtwagentje. De administrator gebruikt zijn eigen prive-auto ook al 5 jaar voor transport in en voor het ziekenhuis.

Er was ook een ECT kamertje, voor Elektro Shocks (Elektro Convulsie Therapie). En er lagen hele vieze matrassen te drogen in de zon… Van electroshocks krijg je bijwerkingen zoals epileptie en vaak verlies je dan urine en zo.. LUGUBER…

Het feit dat de psychotische jongen recht voor onze neus geslagen werd laat me ook niet los. Zo ga je toch niet met mensen om. Die jongen is niet expres verward.. Hij heeft zorg nodig.. En de bewaker schaamde zich er niet voor. Hij deed het openlijk.
Op Mirembe Hospital gebruikten ze een afgebroken tak om de patient te slaan. In Butabika Hospital zat een bewaker met een echte gummiknuppel (dus eigenlijk erger). Op Butabika zat de bewaker daar heel relaxed. Ik dacht daar toen nog niet zo over na. Ik vond het wel raar, maar in de stad lopen ze ook met grote geweren. Meestal gebruiken ze die geweren ook niet. Maar het intimideert wel heel erg. Ik vraag me af hoevaak ze in Butabika de weglopers neeslaan… Het lijkt me overal in Afrika ZWARE ONDERDRUKKING

Butabika Hospital in Kampala, Oeganda was beter voorzien van materialen en personeel, maar Butabika had ook wel een meer autoritaire kamp-uitstraling (onpersoonlijke uniformen, strakke structuur en hekken en gummiknuppels en zo). Butabika leek qua structuur eigenlijk redelijk op een West-Europese setting, hoewel er bij ons toch doorgaans meer aandacht is voor de individu achter de patient (die mogen tenminste gewone kleding dragen). En de bewaking die bij ons in Nederland tegenwoordig ook meestal ingehuurd wordt (en dus geen specialistische kennis van GGZ hebben) mag geen wapens dragen.

Maar 1 ding is zeker, Mirembe Hospital in Dodoma. Tanzania is verwaarloosd en vergeten. Ze hebben er bijna niks dat zou voldoen aan onze Westerse normen. Dat is echt ZORGWEKKEND. Ze hebben een gebrek aan alles.
En de administrator bevestigde: The World Federation of Mental Health had hij nog nooit gezien. Volgens hem deden ze niks. Alweer zo’n Westerse organisatie die alleen bestaat uit mooie woorden op papier.
De millenniumdoelen zijn nog zo’n voorbeeld. 0,2 % van het GDP aan Afrika geven is nog nooit gelukt..

Eliezer schrok toen Jan op het WSF zei dat wij FreedomFighters van deze tijd waren. Hier in Tanzania is het gevaarlijk om zoiets te zeggen, want de politieke oppositie belandt hier maar al te vaak in de gevangenis, zeker rond de verkiezingstijd. Oppositie is wel bij de wet toegestaan, maar de praktijk is dat toch iets moeilijker.

Het leiderschap van de voormalige president Nyerere heeft hier een socialistische samenleving gestart, waarbij educatie gratis was en er op community level voor elkaar gezorgd zou worden. Het is helaas niet helemaal gelukt, omdat Nyerere ook gedwongen werd zich aan te passen aan het Westerse kapitalisme. Bovendien gingen de mensen minder werken, in plaats van zoveel mogelijk voor elkaar te zorgen. Inmiddels moet men weer betalen voor school, maar velen kunnen lezen en schrijven, hetzij matig. (In Oeganda ligt het percentage analfabeten vele malen hoger). In 2009 wil men dat iedereen in Tanzania een basisopleiding heeft. Helaas zijn kranten en tijdschriften vrij duur (ongeveer 2 dollar) voor een volk wat gemiddeld een inkomen heeft van 1 dollar per dag.

LECTUUR en LITERATUUR voor Mirembe Hospital zijn dus zeker geen overbodige investering. Laten wij maar solidair zijn, want niemand anders voelt zich verantwoordelijk voor de Forgotten Millions.

Afrika is vergeten, psychiatrie is vergeten. Psychiatrie in Afrika is dus dubbel vergeten. En in het geval van Mirembe Hospital is dat zeker waar.
En zoals Jan zo mooi zei: Wat Afrika is voor de wereld, zijn psychiatrisch patienten in Europa. We hebben een binding.

STOP EXCLUSION is een kreet die hier zeer zeker toepasselijk is.

Mijn conclusie: INFORMATIE en COMMUNICATIE is wat nodig is. Afrika hoort bij de wereld. Het is onze taak om ze te helpen. Het zijn onze buren.
ONE WORLD, ONE PEOPLE.
Laat Afrika en vooral Afrikaanse psychiatrie niet langer buiten ”het Systeem” vallen.

Als ik terug ben in Nederland ga ik het Ministerie van Buitenlandse Zaken aanschrijven, en proberen moedige mensen te vinden die deze schrijnende zaken mee willen aanpakken. Misschien kunnen we een jaarlijkse actie voor Afrika opzetten, of een rijke organisatie zoeken die het Mirembe Hospital wil adopteren. Ideeen genoeg om te laten merken dat ze niet langer vergeten worden. Dit is pas het begin.

Verder moeten we ook aan onszelf denken. Een vliegreis naar Kigali in Rwanda zit er niet meer in (dat kost 3000 euro met de medische vlucht van MAF, omdat het geen standaardvlucht is). We hebben geen tijd voor een andere optie, dus we hebben besloten om lekker relaxed terug te gaan naar Kampala. Morgen gaan we (zonder Eliezer) met de bus naar Arusha in Noord Tanzania, weer 12 uur in de bus, maar ja… Niks aan te doen. Na een dagje rust in Arusha (een toeristische stad nabij vele wildparken en de Kilimanjaro) gaan we door naar Kampala. Dat is weer heel veel uurtjes bus (misschien wel 20), of misschien kunnen we een vliegtuig nemen voor rond de 200 euro.. dat laatste hopen we eigenlijk stiekem wel. Maar dat bekijken we in Arusha. We hebben een week om terug te komen in Kampala, dus dat komt wel goed. Onze missie zit er in ieder geval op nu.

We gaan vanaf nu wat relaxen en genieten. Afrika is eigenlijk ook te mooi om zomaar weg te gaan. Er zijn ook nog zoveel fijne dingen :)