Mirembe Hospital in Dodoma

Nou, het was inderdaad zeer heftig om de zaak te bekijken in het Mirembe Hospital in Dodoma. Ik ben doodop. Dit psychiatrische ziekenhuis heeft HULP NODIG!
Er gaan gelukkig niet veel patienten dood in het ziekenhuis, maar we hebben wel heel veel schijnende dingen gezien en gehoord.

We werden heel hartelijk ontvangen door Dr Jennings Nkya, de administrator van het ziekenhuis. Er is namelijk nooit enige interesse vanuit andere organisaties gebleken, dus we waren oprecht welkom. En terecht. Er is een schrijnend tekort aan ongeveer alles.
De enige psychiater die er werkt was ziek, dus die hebben we niet gezien.

Er zouden 4 psychiaters moeten werken, maar jah, die zijn er niet. Er is er maar 1, en als het goed is komt er nu 1 bij.
Er zouden 66 gewone verpleegsters moeten zijn, maar er zijn er maar 29.
Er zouden 167 verpleegsters (grade B) moeten zijn, maar er zijn er maar 42.
Er zouden 2 klinische psychologen moeten zijn, er is er geeneen.
Er zouden 2 bezigheidstherapeuten moeten zijn, maar er is er maar 1.

Er is dus NOG NIET EENS DE HELFT VAN HET BENODIGDE PERSONEEL om het ziekenhuis mee te draaien.!!!!!!!
Dat komt vooral omdat de lonen zo laag zijn, waardoor het personeel elders gaat werken (zoals US, UK, Zuid-Afrika). Ook is er zoals overal weinig interesse om met patienten te werken. Ook de slechte arbeidsomstandigheden spelen een belangrijke rol. Tot 5 jaar terug waren er geeneens schone naalden. Nu zijn die er wel, en ook ongeveer 90% van de benodigde medicatie. De rest (10%) haalt men bij prive handelaren (op de liberale markt).

Het Mirembe ziekenhuis is opgericht in 1926, ontstaan uit een weeshuis, en is van oorsprong gebruikt om patienten met malaria en koorts (en bijbehorende verwarring) op te vangen. Nu is het een National Referral Hospital for Mental Health. Het enige psychiatrische ziekenhuis in Tanzania, maar er komen ook nog steeds patienten met lichamelijke ziektes, zoals HIV/AIDS, malaria, tuberculosis enz.

Er zijn 700 bedden, waarvan 250 forensische plaatsen. Er zijn 5 afdelingen: Mirembe voor de gewone patienten (ca 500), Isanga voor de forensische behandeling en Mirembe annex is een tussenvorm van die 2.
Hombolo is een soort klein stadje waar patienten kunnen wonen als ze nergens anders heen kunnen, en waar ze kunnen leven van hun eigen boerenbedrijfje met kippen, geiten, koeien en landbouw zoals mais. Als 5e onderdeel is er ook een Verpleegstersopleiding aan het ziekenhuis verbonden (met 25 studenten)..
De behandeling is gratis of op basis van 50 % kostendeling. Dat wordt bepaald door een Social Worker. De directie vond hun beleid wel goed, maar ze zijn gewoon niet in staat alle zorg op 100% te leveren. Ze roeien gewoon met de riemen die ze hebben en ze kwamen erg positief over. Ze hadden hoop dat de situatie zou verbeteren.

WAT IK HEB GEZIEN HEEFT ME ENORM GERAAKT:
De patienten zelf waren vrij rustig, oa van de medicatie. Elke opname verloopt via een isoleercel op een gesloten afdeling. Maar er waren 20 ISOLEERCELLEN voor ruim 70 patienten (bij de mannen), dus daar gaan ze snachts met zijn 3en of 4en in. Gemiddeld mogen ze dan na 3 weken naar een andere afdeling. Dat vind ik ONMENSELIJK.

De mensen hadden wel kleren aan, uniformen van dezelfde kleur als de verpleging, maar dan met een korte broek of een soort scheurjurk-model. Ze zagen er best wel verwaarloosd uit. Her en der liggend. Een gebrek aan dagbesteding. Op de therapie-afdeling waren 5 naaimachines en een strijkijzer om de uniformen te maken. (dus VEEL TE WEINIG op 500 patienten)

Er is behoefte aan meer bezigheden, meer NAAIMACHINES (nog minstens 20) en STRIJKIJZERS, SPORTMATERIALEN, ZOALS VOETBALLEN EN HOMETRAINERS, GEZELSSCHAPSSPELLETJES, LEESMATERIAAL, MUZIEK EN TV.
Er zijn nauwelijks COMPUTERS, ook niet voor het personeel. Die ook met een OVERWEGENS LEGE BIBLIOTHEEK zitten.

Er was geen speciale JEUGDAFDELING en de mishandelde kinderen zaten bij de lichamelijk gehandicapten. Er komt steeds meer jeugd met problemen, vooral vanwege drugsmisbruik.

De mooie nieuwe KEUKEN werkte nog niet, want er was geen GAS om op te koken.
INTAKE GESPREKKEN worden gevoerd in een ruimte die vol staat met de dossiers. Vaak door een General Doctor met een aanvullende opleiding of een Social Worker.
DE GEBOUWEN waren zwaar verouderd met scheuren en tralies, maar men is bezig met een renovatie, waardoor het er ietsjes beter uit gaat zien. Deels is dat al gebeurt.

In het zwaar religieuze Afrika was er geeneens een KAPEL of MOSKEE voor de patienten, en ze mogen het terrain natuurlijk niet verlaten. HOE WREED IS DAT!!

Een zuster die al 30 jaar op de instelling werkte zei DAT ZE: “ IN 30 JAAR GEEN VRIJWILLIGERS HAD GEZIEN OM HIER SERVICE TE VERLENEN AAN DE PATIENTEN, ER IS VERDER HELEMAAL NIEMAND DIE ONS HELPT ”

Een psychotische jongen die verdwaasd rondliep werd MET HARDE HAND GECORRIGEERD door een security gast. Die trok een tak van de boom, haalde de bladeren eraf en sloeg de jongen omdat hij met ons meeliep…
HET WAS DUS VRESELIJK

Er is geen clientenraad. Dat is zelfs onmogelijk, omdat de wet verbiedt dat patienten beslissingen kunnen nemen, allemaal wilsonbekwaam. Maar binnen de instelling wil men dat wel gaan veranderen. Ze waren blij met onze voorlichting.
ZE HEBBEN ONZE HULP NODIG!!!!!
Onze kennis en expertise en onze steun om middelen te verkrijgen.
GELD, BOEKEN, TRAININGEN en ONZE INSPANNINGEN
Wij, Jan , Marietje en ik zullen ons best doen om deze patienten te helpen aan MEER WAARDIGHEID EN MEER RECHTEN. Ze hebben recht op goede zorg.

Een patient van de forensische afdeling, een alcoholist met een geode opleiding dankte ons voor ons bezoek. Er kwam nooit bezoek. Hij sprak over de FORGOTTEN MILLIONS. Hij heeft gelijk.

De directie van het ziekenhuis; de administrator, de social worker en de verpleegster en verpleger die ons bijna de hele dag rondgeleid hebben hebben ons uitgebreid bedankt.
Wij waren de eersten die kwamen, de eersten die interesse toonden, de eersten die proberen hulp te bieden. Ze waren er erg blij mee, en in hun ogen was dit het begin van een betere toekomst, waar ze zelf ook hard aan werken.

En ik zal mijn best voor ze doen. Het is ZO WREED hoe deze mensen vergeten zijn door de hele wereld. In bepaalde stammen, zoals de Masaai worden patienten (zowel GGZ als fysiek gehandicapten) nog steeds vermoord, omdat ze worden beschouwd als nutteloos. De wereld kijkt niet naar ze om. Fysiek gehandicapten hebben wel enige aandacht vanuit het Westen en hebben het hier daarom iets beter dan psychiatrische patienten. Voor gehandicapten bestaat hier ook een familieorganisatie en zo, voor psychiatrisch patienten niet.

LATEN WE DEZE MENSEN AUB HELPEN!!
Het wordt hoog tijd dat de psychiatrische patienten de aandacht krijgen die zij verdienen. HET ZIJN MENSEN!!


De foto’s volgen zo snel mogelijk, morgen of zo.

Verder hebben we nu een probleempje om hier weg te komen. Het zal wel veel uurtjes busreizen worden, want geld om te vliegen hebben we niet. Een bezoek aanRwanda zal daarom onmogelijk zijn, want dan hebben we veel geld of veel tijd nodig, en we hebben geen van beiden. ERG JAMMER, maar jah. De wegen naar het Westen zijn weggespoeld door de zware regenval, maar daar hebben wij hier overigens niks van gemerkt. We gaan daarom maar richting het noorden en waarschijnlijk gaan we nu terug naar Uganda om daar onze laatste dagen in Afrika door te brengen. We hebben al heel veel gedaan, en ik ben nu moe. Misschien vinden we morgen nog een oplossing voor onze reis. We zien wel. Komt goed.


Enneh Martin, GOED BEZIG!!
Wil je op stage in Tanzania, ik regel het voor je en ik ga mee. Ik heb de contacten.
Laten we dat ziekenhuis eens gaan helpen!!! WIE WIL ???????