Kampala again

Vandaag zijn we weer gaan vliegen, van Kilimanjaro International Airport in Tanzania naar Entebbe, Uganda. Toen ik in het vliegtuig stapte had ik er toch weer een beetje moeite mee (vanwege de Herculesramp in Eindhoven). Ik heb stiekem wat traantjes gelaten, maar met goeie muziek Van Katoen kom ik overal doorheen, dus ook deze keer weer. Wel vreemd dat ik vantevoren gewoon dacht: lekker luxe vliegen, maar toen ik er inzat kwam er weer allemaal gevoel los, van de slachtoffers, en de kleine ruimte.. Het was een klein vliegtuigje voor 48 personen van Precisionair Tanzania. Er zaten tot aan Mwanza zo’n 25 personen in, en op het vervolg naar Entebbe slechts 15. De tussenstop was net als een bushalte, mensen eruit en erin via het trappetje in de openlucht, en na 15 minuten vlogen we weer verder. We hadden ook nogal wat turbulentie. Dat vond ik best wel eng, maar het ging best wel. Alleen het begin was ff moeilijk.
Vanmorgen was het begin ook al moeilijk. De taxi die er om 7 uur zou zijn was niet op komen dagen, en we hebben gehaast een nieuwe moeten regelen. En zo misten we de gratis charterbus naar Kilimanjaro Airport die om 7.20 vertrok. Onze taxi heeft nog geprobeerd de charterbus in te halen, maar dat is niet gelukt. Dus we hebben zo’n 40 euro betaald om naar het vliegveld te komen. Toen bleek dat ze in Tanzania ook geld vragen voor een soort van “departure-visum”. 30 dollar pp. Gelukkig hadden we nog wat euro’s in cash en toen werd ons 30 euro pp berekend.. (naast de 55 euro “entry-visum”). Dus ze hebben ons wel flink laten betalen voor ons bezoekje aan Tanzania.
En het vliegtuig had ook al flink wat vertraging, ruim 1,5 uur, omdat ere en of andere hoge pief moest landen met zijn Boeing, maar al met al zijn we veilig aangekomen in Entebbe. Helaas was mijn sms en mail aan Veronica niet op tijd aangekomen en was er niemand om ons op te halen. Deze keer kostte 45 minuten met de taxi slechts 25 dollar/euro en we zijn fijn voor de deur bij Veronica afgezet. We zijn zo toch nog behoorlijk lang en intensief bezig geweest met reizen, maar het is beter dan 17 (24) uur bussen.

Veronica, Joy en Rose hadden ons niet verwacht, maar ze waren superblij om ons weer te zien en we hebben gezellig bij zitten praten over alles wat we beleefd hebben. Het is heel erg leuk om weer terug te zijn in Kampala, afgezien van de agressieve muggen hier, die van mij houden en waar ik toch wel een beetje allergische dikke rode bulten van krijg. Maar dat overleef ik ook wel weer. Nog een paar daagjes goed mn DEET gebruiken.

We wilden vanavond naar een traditionele dansgroep gaan kijken, de Ndere Group, maar die waren er vandaag niet. Misschien gaan we morgen. Er was wel een heel erg mooi sprookjesachtig trouwerijfeest aan de gang in de openlucht waar we even naar gegluurd hebben. Echt heel VET!! Het was vast een filmsterrenhuwelijk, aan de aankleding en camera’s te zien. Ik wil ook wel zo’n feest als ik trouw, maar dat duurt nog wel ff, want ik mis nog wat substatiele ingredienten voor een huwelijk, als single zijnde…
Maar nu zijn we dus weer ff op internet.

Ik kan nog een vette anekdote van de laatste dag van het WSF vertellen, waarbij de slumdwellers (krottenwijkbewoners en straatkinderen) de foodstand van een dure hotelketen (vergelijkbaar met het Hilton) hebben leeggegeten. Ze beriepen zich op het feit dat het SOCIAAL forum voor de armen moest zijn, en dat de kinderen wilden eten. De hotelketen liet dat toe. Daarna begonnen ook de volwassen slumdwellers mee te eten. De standmedewerkers waren machteloos en de politie deed er ook niks aan (LOL). En daarna was de tent leeg en zijn ze in gaan pakken. En zo hoort het ook. Echt een vette actie!

Voedsel en water zijn hier in Afrika voor veel mensen nog steeds de problemen van alledag. Huisvesting, onderwijs en zorg zijn de volgende punten. Er is hier nog zoveel werk te doen. Ook mijn verse contacten in Ghana en Sri Lanka vragen om aandacht.
Maar ik zal ook de problemen in Nederland weer op gaan pakken. Ik zoek wel weer een balans. Human Rights all over the world. Let’s go for it.