opvang van kinderen en jongeren

Gisterenavond ben ik met Dora (mijn Oegandese vriendin) naar een vriend van haar geweest om mooie muziek te regelen. Die vriend is DJ (audio-dj en ook Video-dj!) in een luxe hotelbar: The Copper Bar. Hij heet DJ Charly en hij is net een dubbelganger van (DJ) Dub uit de Bakkerij. Erg grappig. Ik heb 3 cd's vol met de beste muziek van hier en nu. In ruil daarvoor heb ik hem mijn favoriete muziek van mijn MP3-speler gegeven, dus Van Katoen, Muse, Gentleman, Linkin Park, Beef en ook Seb worden nu in Kampala gepromoot. Kikke!!!!!

Verder was het vandaag onze laatste dag in Kampala voordat we morgenvroeg heel erg vroeg naar Nairobi vertrekken met de bus. Die reis zal 12 uur duren, maar gelukkig wel met stops tussendoor.
We hebben de dag gebruikt om ons nog verder te verdiepen in hoe men hier omgaat met bepaalde problemen in de maatschappij. Vooral mbt vrouwen en jeugd.

Vanmorgen zijn we naar het Crisis Pregnancy Center geweest, van Youth for Christ. Erg indrukwekkend. Er waren mesijes van tussen de 14 en 25 jaar, de meeste waren 16-18, allemaal heel jong zwanger en dat wordt hier niet geaccepteerd in de maatschappij. Ze zijn door hun familie in de steek gelaten/weggestuurd enz enz. Het Crisis Pregnancy Center heeft een opvang voor deze meisjes met support en counseling, zodat ze leren omgaan met hun situatie. Elk leven wordt hier erg gewaardeerd en de meiden leren er koken, kleertjes maken en voor zichzelf en de kleine zorgen.
De jonge zwangere meiden hebben erg veel last van stigmatizering, ze worden nageroepen op straat dat ze dom en onverantwoordelijk zijn enzovoorts, maar soms gaat het gewoon om verkrachting. De meiden worden dus niet geaccepteerd en in het Crisis Pregnancy Center wordt ze een veilige plek geboden. Er waren nu 14 meiden in het Center opgenomen (er is plaats voor 20) en er is ook een inloop voor iedereen die dat nodig vindt. Er is dus ook nabehandeling, die ook in actieve vorm wordt gegeven (men blijft de meiden volgen). De meeste meiden komen als jonge sterke moeders uit het centrum.
Abortusplannen worden er niet gesteund (want het is erg christelijk), en via psychologische en praktische bijstand wordt de jonge moeder klaargemaakt voor het verdere leven wat haar te wachten staat.
In de praktijk zijn de meiden achteraf blij met hun kindje, zeker als ze dmv steun toch hun school kunnen afmaken. Vaak blijkt dan dat de familie ook weer bijdraaid en dat ze hun dochter met baby en al toch weer in hun gezin opnemen. De gemiddelde verblijfsduur is ongeveer 6 maanden, waarin er wordt gezocht naar een goed onderkomen, meestal bij familie of vrienden. En meestal lukt dat dus, maar er zijn ook wel enkele gevallen waarbij dat niet lukt, zoals bij 2 vluchtelingen uit Congo, die hier geen familie hebben. Maar dan wordt er gezocht naar een 'nieuwe familie' voor deze meiden, en zo is ook een meisje zonder ouders weer succesvol teruggekeerd naar de maatschappij. De meiden komen vooral uit Kampala zelf, maar er zijn er ook die een lange reis achter de rug hebben, nadat ze uit hun omgeving zijn gevlucht.
Naast deze opvang-accomodatie biedt het Crisis Pregnancy Center ook een Outreach programma, om voorlichting te geven in de maatschappij, zoals op scholen en universiteiten. De doelgroep daarbij is vooral meiden van 9 tot 25 jaar, waarbij er een heel ontspannen manier (via sport, muziek, dans en drama) dmv preken en gospel wordt gewezen op de aspecten van ongewenste zwangerschappen. Ook hier geld dat de meesten denken; dat gebeurt MIJ niet. Voorlichting over onthouding en hoe om te gaan met zo'n onverwachte/ongewenste zwangerschap is de kern van de Outreach.

Na de lunch hadden we weer een heftig bezoek aan een andere instelling: Noah's Ark Children's Ministry Uganda (zie ook www.nacmu.org). Het woord weeshuis mag er niet gebruikt worden, omdat dat stigmatizerend is voor de kinderen. De kinderen zijn gewoon kinderen. Velen zijn ergens gevonden en waren er vreselijk aan toe (worst cases). Een Nederlands echtpaar heeft het Thuis voor deze kinderen opgericht in 2001, en inmiddels bieden ze samen met ondersteuners een Thuis aan 70 kinderen. Deze kinderen hoeven niet bang te zijn dat ze opnieuw weggestuurd worden (zoals in een babies home, waar een maximum leeftijd is). De kinderen van Noah's Arc hebben er een Echt Thuis en het echtpaar wordt Papa en Mama genoemd, door alle 70 kinderen (en de hele buurt, incl de politie). De kinderen kunnen er blijven totdat ze op eigen benen kunnen staan. Noah's Arc is opgericht in 2001 en de oudste kinderen worden nu bijna 8.
Het hele Thuis zag er allemaal perfect uit, er was veel ruimte en goede voorzieningen. En vooral de contunuiteit (het niet meer weggestuurd worden) vond ik GEWELDIG. Zo kunnen die kinderen echt goed opgroeien en leren wat vertrouwen en liefde inhoudt. Het aangaan van relaties is o zo belangrijk in een mensenleven. Ik ken genoeg problemen die ontstaan doordat een vaste psychiater of psycholoog vaak al niet eens meer haalbaar is. Gekend worden, iemand zijn is o zo belangrijk. Deze kinderen hebben een naam, een verjaardag en een thuis. Ze zijn niet zielig, maar blij en echt superlief. Ze wilden allemaal even opgetild worden. Het hele huis draait op sponsoring, dus nog eenmaal de website: www.nacmu.org

nou, ik zit morgen de hele dag in de bus uit het raam te kijken. De groeten!